รายละเอียด : My Residental I Love U (หมอคะอย่ามาอ่อย)

"คบกันนะเตี้ย" หมอกายบอกสายตาที่มองมาบ่งบอกความรู้สึกของคนพูดทั้งหมด แต่จะดีมาก ๆ ถ้าไม่เรียกฉันว่าเตี้ย !

เช้าวันนี้เป็นเช้าของเวรดึกที่วุ่นวายเป็นที่สุด นอกจากจะทำอะไรยังไม่เสร็จแล้ว บรรดาคุณหมอทั้งหลายก็ขยันกันเหลือเกิน นอกจากพยาบาลอย่างเรา ๆ จะวุ่นวายเรื่องการช่วยเช็ดตัวให้คนไข้ วุ่นวายกับการจุดปรอท วุ่นวายกับการให้ยากิน ยาฉีด และเขียนบันทึกทางการพยาบาลแล้ว เราก็ยังต้องมาวุ่นวายกับการตามหมอ ที่พากันตบเท้าเข้ามาที่หวอดเพื่อเปิดทำแผลให้คนไข้ โดยไม่ได้แคร์สักนิดว่าพยาบาลกำลังทำงานกันหัวฟู ครั้นจะไม่ตามก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวจะส่งเวรเรื่องแผลให้กับเวรเช้าไม่รู้เรื่อง ใด ๆ ล้วนแล้วแต่วุ่นวาย

“เด็ก ๆ เช็ดตัวคนไข้กันเสร็จรึยัง หมอมาเปิดแผลแล้วนะ ใครว่างตามหมอหน่อยจ้า” เสียงเจ๊กิ่ง หัวหน้าเวรดึกตะโกนมาจากด้านใน

“แป๊บหนึ่งค่ะเจ๊ ขอเก็บกะละมังแป๊บหนึ่ง” ปาล์มตะโกนตอบก่อนจะเร่งมือ

“เดี๋ยวมายด์ไปเอง ปาล์มเสร็จก็ตามมายด์ไปแล้วกัน” ฉันที่แจกยาก่อนอาหารเช้าให้คนไข้เรียบร้อยแล้ว บอกเพื่อน ก่อนจะเดินไปเข็นรถทำแผลตามหมอไป

“โอเค” ปาล์มตอบก่อนจะหันไปจัดการงานของตัวเองต่อ

“มาแล้วค่า มาแล้ว เตียงไหนคะ รอสักครู่นะคะ” ฉันเอาเสียงไปก่อนตัว

“มาเตียงนี้ก่อน ให้ไว ช้าละ ๆ” ไม่ใช่ใคร หมอกายนั่นเอง

“ไวสุดแล้วค่า ไวกว่านี้ก็ลิงแล้ว” ฉันบอก ก่อนจะดึงเซ็ตทำแผลออกมาเปิดเตรียมไว้

“ที่ช้านี่ เพราะขาสั้น” พูดพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวน ๆ ทั้งหวอดนี่มีแค่มายด์คนเดียวที่ผมกล้าต่อล้อต่อเถียงด้วย

“แน่ใจนะว่าที่พูดคือปาก” ฉันหันไปต่อว่าหมอกายอย่างเอาเรื่อง แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากสนุก และขำ สังเกตได้จากสีหน้าและรอยยิ้มกวน ๆ ของเขานั่น แล้วยังมีหน้ามายักคิ้วให้อีก หล่อตายล่ะ แต่จริง ๆ ก็หล่อนั่นแหละ อันนี้ไม่เถียง

“ขอถุงมือหน่อยเตี้ย” ผมหันไปขอแต่ก็เห็นว่ามายด์กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอุปกรณ์ทำแผลอยู่

“บนรถค่ะ หยิบเองเลยไม่ว่าง” เสียงใสตอบกลับมา “นี่ค่ะ ถุงขยะ”

“ขอบใจ” ผมบอกก่อนจะเริ่มเปิดแผล

“เสร็จเตียงนี้ ไปเตียงห้านะครับ” หมอนนท์ที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยขึ้น

“เจ๊กิ่งคะ หมอนนท์จะเปิดแผลเตียงห้าค่ะ” ฉันตะโกนบอก เพราะตอนนี้ตัวฉันเองยังติดเคสเตียงสามของหมอกายอยู่เลย ถ้าแยกร่างได้ตอนนี้คงแยกไปแล้วล่ะ

“มายด์ เดี๋ยวเราไปเอง” ปาล์มบอกก่อนจะหยิบเซ็ตทำแผลแล้วเดินตามหมอนนท์ไปทันที

“โอเค … หมอเอาเบตาดีนเพิ่มไหมคะ” ฉันรับคำเพื่อนก่อนจะหันไปถามหมอกาย

“หมดก็เติม” พูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าคนถามเลยสักนิด มันน่าเติมให้ไหมเนี่ย ฉันมองหน้าคนตัวสูงที่กำลังตั้งใจทำแผลให้คนไข้อยู่ แล้วย่นจมูกใส่ด้วยความหมั่นไส้

“ช่วยปิดแผลให้ผมหน่อย”

“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ” ฉันหันไปตัดไมโครพอร์ จากนั้นก็เอื้อมไปปิดแผลให้ “หมอกาย ช่วยยกขาคนไข้ให้หน่อยได้ไหมคะ” และก็ได้เสียงหัวเราะจากคนตัวสูงมาเป็นคำตอบ

“ติดขึ้นไปอีกนิด … อีกนิด นั่นแหละติดเลย” เสียงทุ้มบอก

“หมอกาย ช่วยขยับไปอีกนิดหนึ่งได้ไหมคะ” ฉันบอกคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “ขยับแล้ว”

“อีกนิดสิ มันไม่ถึงอ่ะ” ฉันบอก ก่อนที่ฉันจะแปะไมโครพอร์ชิ้นสุดท้ายลงไป