รายละเอียด : เธอชื่อบุษบา

ความรัก.. ไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี เมื่อไม่รักแล้ว ต่อให้ทำดีเช่นไรก็ไม่มีวันสมปรารถนา ผลตอบแทนที่ได้อาจเป็นความเสียใจชั่วขณะระยะเวลาหนึ่ง หรืออาจจะต้องจมอยู่กับทะเลแห่งความทุกข์ตลอดไป   แต่หากได้รักแล้วไซร้ แม้รู้ว่าสุดท้ายแล้วต้องพบเจอกับอะไร เธอ.. บุษบา ก็เลือกที่จะกระโจนเข้าไปหามันอยู่ดี

ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่เดิมทีก็บอบช้ำมากพออยู่แล้ว ยามนี้มันแตกสลายย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีเมื่อเธอได้ฟังถ้อยคำที่ออกจากปากพ่อของลูก เธอเจ็บ เจ็บเหลือเกิน
เจ้าหล่อนทรุดลงนั่งบนพื้นตรงหน้าพ่อของลูกอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะหยัดยืนแล้วกรีดร้องออกมาสุดเสียง บุษบาร้องไห้ปานจะขาดใจตาย ความรู้สึกยับเยินเกินจะเยียวยา หากว่าตอนนี้ไม่มีลูกในท้อง เธอคงตัดสินใจจากลาความเจ็บปวดไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย
“ถ้าบุษย้อนเวลากลับไปได้ บุษขอเป็นโสเภณีในซ่องดีกว่าต้องมาอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างพี่!” หนึ่งปีก่อนธีทัตฉุดเธอขึ้นมาจากซ่องโสเภณี แต่วันนี้เขากลับเป็นคนหยิบยื่นนรกบนดินให้เธอเอง ผลตอบแทนที่เธอมอบหัวใจให้เขาคือความดีปลอมๆ ที่ชายหนุ่มเสแสร้งแกล้งทำเพราะต้องการลูกในท้องของเธอ “จากนี้ไป หัวใจบุษจะไม่มีพี่ไนซ์อีก สำหรับบุษพี่จะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น”
บุษบาลุกขึ้นก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีจากตรงนั้น เธอต้องการไปให้ไกลที่สุดจากธีทัต ทว่าสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น บุษบาถูกรถจักรยานยนต์ชนเข้าอย่างจัง ร่างของเจ้าหล่อนกระเด็นไปเกือบสองเมตร หญิงสาวยังไม่ทันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดทางกาย ทุกอย่างก็ดับวูบลงเสียก่อน
ความเจ็บปวดสิ้นสุดลงตรงนั้น บุษบาลืมสิ้นทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองชื่ออะไร..

-----

มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานเท่านั้นที่ทำให้ภายในห้องไม่เงียบจนเกินไป ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย เพราะนอกจากตัวคนไข้หญิงบุษบาก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง พยาบาลพิเศษที่รับหน้าที่ดูแลผู้ป่วยไปซื้อของ ส่วนคนอื่น..
ชีวิตเธอยังเหลือใครบ้าง?
ใช่แล้ว.. อุษาบอกว่าเธอมีสามีนี่นา แล้วลูกล่ะ เธอมีลูกหรือยัง
บุษบาพยายามค้นหาความทรงจำที่หายไป ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก มิหนำซ้ำยังปวดศีรษะอย่างรุนแรงราวกับถูกหนีบด้วยเครื่องบีบอัด
“โอ๊ยยย!” หญิงสาวยกมือกุมศีรษะแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงคนไข้ เจ้าหล่อนร้องโอดโอยโหยหวนเพราะความทรมาน