รายละเอียด : มัดหัวใจนายซุปตาร์

เมื่อหลายปีก่อนเธอคือนางเอกสาวสวยชื่อดัง  ที่ใครๆ ต่างก็หมายปอง  แต่ในวันที่เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง  ผมกลับมาอยู่ในฐานะพระเอกชื่อดัง  ที่มีแต่คนแย่งตัวกันเพราะอยากร่วมงานด้วย  ในขณะที่วันนี้เธอพึ่งกลับมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่อีกครั้งในฐานะนางร้าย  ก็ยินดีต้อนรับกลับเข้าสู่วงการนะครับพี่อัยย์  ขอบคุณพี่มากที่เคยทิ้งผมไปในวันนั้น

“ณะ ณะยังไม่กลับไปอีกเหรอ” แววตาของอัปสราสั่นไหวเช่นเดียวกับน้ำเสียงที่เริ่มซ่อนอาการตกใจเอาไว้ไม่มิด
คนตัวใหญ่ไม่ได้ตอบกลับอะไรในทันทีแต่กลับเดินเข้าไปใกล้คนบนเตียง พร้อมมองเธอด้วยแววตาที่ดูเข้มขรึมจนน่ากลัว ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามออกมาไม่ดังนักแต่น้ำเสียงกลับเข้มจัดยิ่งกว่ากาแฟดำว่า
“ไปจัดการเรื่องค่าห้องมาให้ แต่เอาจริงๆ ถ้าณะกลับก่อน ณะก็ไม่รู้สิว่าอัยย์โกหก” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังวางกระแทกใบเสร็จที่เขาไปเคลียร์มาให้ลงบนโต๊ะข้างเตียงของหล่อนอย่างแรงอีกด้วย
“ณะหมายถึงเรื่องอะไร” อัปสราพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นแต่แววตาของหญิงสาวกลับสั่นจนคนที่เงยหน้าขึ้นมามองเห็นอาการผิดปกติของเธอได้อย่างชัดเจน
“ทำไมถึงไม่บอกว่าตัวเองท้อง” ณภัทรอดหลุบตามองที่หน้าท้องที่ยังแบนจนดูไม่ออก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับคนที่ตกใจจนหน้าซีดกว่าเดิมอยู่บนเตียง
“ก็มันไม่เกี่ยวกับณะ”
คำพูดที่หญิงสาวเอ่ยสวนออกมาก็ทำให้ณภัทรชะงักค้างไปเหมือนกัน
“หมายความว่ายังไง” แม้จะไม่ได้พูดดัง แต่ณภัทรก็ปราดเข้าไปจับแขนคนบนเตียงพร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ที่ฟังออกเลยว่าเขากำลังโมโหจนเริ่มเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่
“เด็กในท้องอัยย์เป็นลูกของคนอื่น ไม่ใช่ลูกของณะ” อัปสรามองตาคนตรงหน้าที่ตัวสูงกว่า และเอ่ยทุกคำออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเหมือนกับว่านี่คือเรื่องปกติ จนทำให้เนื้อตัวของคนฟังก็ชาดิกตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ต่างจากการโดนยกถังน้ำเย็นเข้ามาสาดใส่ตัวโครมใหญ่
“แล้วเด็กเป็นลูกใคร” ณภัทรที่ได้สติกลับมาก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตากรุ่นโกรธ
“มันไม่ใช่เรื่องอะไรของณะไม่ใช่เหรอ ณะอย่าลืมสิว่าเราสองคนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน” อัปสรายังคงเอ่ยทุกคำออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบเหมือนเคย ทั้งที่หัวใจข้างในเจ็บจนแทบทนไม่ไหว
“บอกไม่ได้ หรือนอนกับผู้มีอุปการคุณหลายเจ้าจนไม่แน่ใจว่าพ่อเด็กคือเจ้าไหนกันแน่” นอกจากจะปล่อยแขนเธอค่อนข้างแรงแล้ว ทั้งสายตาเหยียดหยามและคำพูดโหดร้ายสองประโยคนี้ก็ทำให้หัวใจของคนฟังรู้สึกเหมือนโดนคมมีดแหลมๆ นับร้อยนับพันเล่มเสียบเข้ามาที่หัวใจดวงน้อยในคราวเดียวกัน