ในสังคมของเรามักมีการจัดลำดับอยู่เสมอ แม้กระทั่งการไปดูตัวก็ยังต้องระบุเงินเดือน หน้าตา การศึกษา นิสัยใจคอ อาชีพ ฯลฯ แบ่งออกเป็นชนชั้น ผู้เขียนเกิดความสงสัยว่าตัวเองอยู่ในระดับใด ทว่าหลังจากค้นพบว่าตัวเองไม่ตรงล็อกกับชนชั้นใดเลย ก็เกิดความรู้สึกหดหู่ เหมือน ‘คนไม่มีระดับ’ และประเมินได้ไม่ยากว่าต่อไปก็คงไม่สามารถผลักดันตัวเองให้ขยับขึ้นไปสูงกว่าที่เป็นอยู่ได้ หากชีวิตมีเกรดเฉลี่ยติดตัวไปทั้งชีวิต เขาก็คงจัดอยู่ในกลุ่มคนที่สอบตก หลายคนอาจเชื่อว่า การใช้ชีวิตสนุกสนานไปวันๆ อยู่ในลำดับที่ต่ำลงไป ชีวิตที่เหลือก็คงมีแต่ความทุกข์ ไม่อยากถูกมองเป็นคนเพ้อเจ้อไร้แก่นสาร แต่ผู้เขียนอยากบอกคนที่คิดแบบนี้ว่า ลองใช้ชีวิตแบบนั้นดูบ้างเถอะ มีข้ออ้างให้ตัวเอง แต่อย่าให้ชีวิตตกลงต่ำลง จ้องมองชีวิตของตัวเอง และเผชิญหน้าดูสักตั้ง อย่ามีชีวิตอยู่แค่ให้ตรงกับค่านิยมหรือบรรทัดฐานของผู้คนในสังคมเท่านั้น เพราะเราจะรู้สึกว่าถูกไล่ต้อนไปทั้งชีวิต

สารบัญ : ใช้ชีวิตง่ายๆ ก็สบายใจเหมือนกันนะ

บทนำ ถึงมุมหน้าตรงจะแย่ แต่ยังมีมุมข้างที่เข้าท่า
ค้นพบด้านข้างเสียใหม่
สง่างามอย่างเงียบงัน
เก่งก็ไม่เก่ง ยังจะมั่น
ทำไมถึงมีปมด้อย
มักน้อยแล้วไง
ฯลฯ

เนื้อหาปกหลัง : ใช้ชีวิตง่ายๆ ก็สบายใจเหมือนกันนะ

การตั้งคำถามเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้จิตใจของเราเติบโต
เมื่อเราหาคำตอบให้กับคำถามนั้นๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็น
"นี่เราใช้ชีวิตยากเกินไปหรือเปล่านะ"
หรือ "นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆ หรือเปล่า"
นั่นก็เท่ากับว่า เราหาเส้นทางที่จะก้าวไปข้างหน้าได้
และหาความหมายของการมีชีวิตอยู่จนเจอ
เพราะท้ายที่สุดแล้ว...ความสุขเป็นเรื่องของความถี่ ไม่ใช่ระดับความแรก!