เล่มนี้เป็นนิยายสืบสวนสอบสวนที่สนุกมากๆค่ะ เกินคาดกับปมที่วางไว้ในเรื่องค่ะ ดีมากๆ

อ่านแล้วไม่ผิดหวังจริงๆ ถึงจะมีอะไรซ้อนแล้วซ้อนอีก แต่ก็เข้าใจดี ลุ้นตามกัยเนื้อเรื่อง และเอาใจช่วยไปจนหน้าสุดท้าย

เล่มนี้ต้องตั้งใจอ่านนิดนึงเพราะตัวละครค่อนข้างเยอะ และเหมือนต้องอ่านนิยาย 2 เรื่องในเวลาเดียว เนื้อเรื่องหลักคือการตามหานวนิยายบทสุดท้ายที่หายไป ทำให้บรรณาธิการสาวตัวเอกของเรื่องต้องทำการสืบเสาะตามหานิยายบทสุดท้ายที่หายไป ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งมีจุดสงสัยต่างๆเกิดขึ้นมากมาย การเรียบเรียงของผู้เขียนทำให้ผู้อ่านค่อนข้างอินไปกับเนื้อเรื่อง ลุ้นไปกับตัวเอกว่าจะสามารถตามหาบทสุดท้ายที่หายไป พร้อมกับปริศนาการฆ่าตัวตายของนักเขียนได้หรือไม่

เป็นนวนิยายซ้อนนวนิยายจริงๆ แถมเป็นนวนิยายฆาตกรรมด้วย เลยทำให้หนังสือเล่มนี้มีความหนาเกือบห้าร้อยหน้า แต่สำหรับเราใช้เวลาอ่านค่อนข้างไว สิ่งที่ชอบคือกลิ่นอายของแวดวงวรรณกรรม ด้วยตัวเอกของเรื่องคือบรรณาธิการหญิง ช่วงแรกอาจจะเนือย แต่ถ้าใครชอบงานกลิ่นอายนิยายฆาตกรรมย้อนยุคในอังกฤษ อย่างงานของอกาธา คริสตี้ หรือเชอร์ล็อค โฮมส์ ก็จะอ่านเพลินๆได้เลย แต่ช่วงหลังจะมีความพีคกว่า เพราะเป็นช่วงที่ตัวเอกพยายามสืบเสาะและเชื่อมโยงทุกอย่างเข้าด้วยกันเพื่อไขปริศนาบางอย่าง

ซูซาน ไรแลนด์ บรรณาธิการที่ได้รับมอบหมายจากสำนักพิมพ์ให้อ่านเรื่อง magpie murders ของนักเขียนชื่อดังอย่าง อลัน คอนเวย์ ซึ่งเรียกได้ว่าซีรีส์นักสืบแอตทิคัส พุนด์ ที่เขาเขียนออกมานั้น ขายดิบขายดีไม่แพ้งานของ อกาธา คริสตี้ ที่มีนักสืบปัวโรต์เป็นตัวเอกในยุคก่อนเลย‍♂️ แต่เมื่อซูซานอ่านมาเรื่อย ๆ กลับพบว่าบทสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้มันหายไป มันหายไปไหน หายไปได้อย่างไร ใครเป็นคนเอาไป...และหลังจากนั้น อลัน คอนเวย์ คนเขียนเรื่องนี้ก็ถูกพบเป็นศพ...ซูซานต้องกลายมารับบทเป็นนักสืบจำเป็น...ทั้งเรื่องราวในนิยายและเรื่องราวของคนเขียนนิยาย ใครจะกลายเป็น whodunit ต้องติดตามกันในเล่มค่ะ สิ่งที่รู้สึกได้ขณะอ่านเล่มนี้ คือ ผู้เขียนเหมือนโดนอกาธา คริสตี้เข้าสิง ฮ่า ๆ ตอนที่ถ่ายทอดเรื่องราวของนิยายซ้อนนิยาย ที่มีแอตทิคัส พุนด์ รับบทเป็นนักสืบ มีกลิ่นอายคล้ายคลึงกับเรื่องลึกลับที่สไตล์ส ผสมผสานกับฆาตกรรมบ้านพักสีเลือด ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นเรื่องเปิดตัวนักสืบปัวโรต์และมิสมาร์เปิ้ลของราชินีนิยายสืบสวนเลยทีเดียว แต่พอสลับฉากมาเป็นซูซานสืบหาต้นตอของต้นฉบับที่หายไป ส่วนตัวรู้สึกว่าการหาหลักฐานต่าง ๆ เหมือนซูซานพาไปทัวร์รอบโลก แล้วมาจบที่กินข้าวเย็นแค่ร้านหน้าปากซอย มันดูเดาง่ายไปนิด แต่ก็ทำให้ไม่ถึงกับผิดหวัง และที่สุดปังในเล่มยังพิมพ์ฟอนต์ต่างและเลขหน้าแยกให้เห็นชัด ๆ กันไปเลยว่ากำลังอ่านพาร์ทไหน เอาเป็นว่าส่วนตัวเล่มนี้อ่านอยู่ในระดับสนุก ความหนาไม่เป็นอุปสรรค ภาษาแปลลื่นไหล และดูมีความคลั่งไคล้อกาธา ขอให้ที่ 4⭐️/5⭐️ สำหรับนิยายสืบสวนคลาสสิค whodunit ขนานแท้ คิดว่าแฟนอกาธาไม่น่าพลาด ปล. ส่วนตัวคิดว่างานของอกาธาดีกว่าในบางมุม เฉียบแหลมกว่า

นิยายสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรม ลึกลับ น่าติดตาม ไม่ผิดหวังอีกเรื่อง สำหรับคอนิยายแนวนี้ รับรองอ่านได้เพลินเลย