รายละเอียด : สัญญาสวาท

เมื่ออดีตรักหวนคืน… ถ่านไฟเก่าที่คิดว่ามอดดับกลับระอุคุเป็นเปลว
สัญญาลวงที่ฝังตายพร้อมซากหัวใจแตกสลายถูกกู่ร้องให้ประสาน
จะเลือกหนทางไหน ระหว่างขานรับและหลอมรวมดวงใจกลับเป็นหนึ่ง
หรือดับไฟรักที่พยายามคุ ให้มอดตลอดกาล...

“เธอกล้าเกินไปแล้วสายธาร” สายธารนิ่วหน้า เมื่อต้นแขนของตนถูกบีบเต็มแรง ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะแสยะยิ้มแม้จะเจ็บแปลบที่ต้นแขน
“ฉันกล้ายิ่งกว่าที่คุณรู้ คนอย่างคุณ มันก็ดีแต่รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับคนหยาบคายแบบคุณ คุณมันร้ายไม่ต่างจากแม่ของคุณนั่นแหละ!”
“ปากจัดนักนะ! กล้าดียังไงมาว่าแม่ฉัน” เขาตะคอกเต็มเสียง ใบหน้าเป็นสีเข้มจัดด้วยความโกรธ ความเสียใจและน้อยใจที่สะสมมานานทำให้สายธารไม่กลัวเขาอีกแล้ว หล่อนพร้อมที่จะสู้ แม้คนที่ข่มขู่และกดขี่ตรงหน้าจะเป็นคนที่อยู่ในใจหล่อนเสมอมาก็ตามที
“เพราะแม่คุณเป็นพวกเจ้าแผนการไง แม่คุณใส่ร้ายฉัน แม่คุณ”
“หยุดนะสายธาร! เธอต่างหากที่เลวระยำ เป็นนังแพศยา เป็นนางกากีที่แม่ฉันว่า!” หญิงสาวผงะด้วยความตกใจ ดวงหน้าเผือดซีดเมื่อถูกเขาบริภาษ แล้วน้ำตาที่ไม่คิดจะเสียให้เขาอีกก็ค่อยๆ หลั่งรินลงอีกครั้งอย่างไม่อาจห้าม
ชายหนุ่มเห็นน้ำตาของหล่อน แต่เขาไม่คิดสงสาร หล่อนก็เหมือนน้ำเน่าๆ ที่เขาไม่จำเป็นต้องเห็นค่า ไม่มีความสำคัญใดให้ต้องปรานี!
“ก็ในเมื่อคุณเชื่อว่าฉันเป็นแบบนั้นแล้วยังจะตามมายุ่งกับฉันอีกทำไม ฉันพยายามแล้วที่จะอยู่ให้ห่างคุณ แต่ทำไม...”
“เพราะเวรกรรมที่เธอทำไว้กับฉันไง ฉันถึงต้องมาเจอเธอ ทำให้เธอไม่มีความสุขในชีวิต!”
สายธารเบือนหน้าหนีดวงตาที่วาววับของเขา ไม่อยากจดจำการกระทำอันโหดร้ายของภคพรรษ อยากจะจำเพียงแต่ความดี ความอ่อนโยนที่เขาเคยมอบให้เท่านั้น
“คุณมันคนหูเบา”
“ฉันเห็น สองตาของฉัน เธออยู่กับมัน นอนกับมัน!” เขาโต้กลับทันควัน และหากได้ยินไม่ผิด น้ำเสียงกระด้างของภคพรรษสั่นพร่า ทำให้สายธารคิดว่าเขาอาจยังมีเยื่อใยให้กับหล่อน ไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงไม่เอาตัวเข้ามาพัวพันกันแบบนี้ จึงตัดสินใจทำบางอย่างออกไป เพราะหวังว่าเขาจะเชื่อและเลิกเข้าใจผิดเสียที
“พี่พรรษเข้าใจน้ำผิด”
ภคพรรษหลับตาลง เมื่อได้ยินคำพูดอ่อนหวานของสาวน้อยเมื่อหลายปีก่อน
“พี่พรรษ...” น้ำเสียงและสัมผัสที่ไล้ขึ้นลงบนสันกรามได้รูปทำให้ชายหนุ่มเปิดตา เขาบดกรามจนเป็นสัน ก่อนจะกดฝ่ามือนุ่มให้อยู่นิ่ง และเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระด้างแต่แหบพร่าว่า
“อย่าเรียกฉันแบบนั้นอีก” คนฟังถึงกับหน้าซีด น้ำในตาเอ่อท้น “เพราะมันไม่มีความหมายอะไรเลยสักนิด”
สายธารเป็นฝ่ายที่หลับตาลงเสียเอง เมื่อต้องสบตาก้าวร้าวของอีกฝ่าย พร้อมเอ่ยคำรักที่ไม่ได้พูดมากว่าห้าปีอีกครั้ง
“น้ำรักพี่พรรษ”
“หยุด” เขาสั่งเสียงพร่า เมื่อได้ยินคำรักบาดใจ
“น้ำรักพี่พรรษ”
“บอกว่าอย่าพูด!” เจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินคำนั้นจากปากหล่อน ยิ่งเจ็บปวดเมื่อภาพที่หล่อนนอนอยู่ในอ้อมแขนของใครอื่นผ่านเข้ามาในความทรงจำ
“น้ำรัก...อืม” คำรักถูกกลืนไปพร้อมกับการครอบครองจากเรียวปากอุ่นชื้น เขาไม่ได้ทะนุถนอม ขณะที่หล่อนเองก็ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสา หญิงสาวจึงเลือกที่จะตอบรับจูบกระด้างของเขา ความรัก ความปรารถนาที่ห่างหายกลับฟื้นคืน ทำให้หญิงสาวไม่คิดจะต่อต้าน ตรงข้ามหล่อนร่วมมือกับเขา