รายละเอียด : ริ้วรอยรัก

การแต่งงานที่ไม่ปรารถนา นำพาความวิบัติมาสู่ชีวิต
เพราะถูกจ้องทำลาย จึงเกิดพลาดพลั้งไปกับคนที่ไม่ควร
เป็นตราบาปที่ไม่อาจลบเลือน
อัญชิสาต้องหลบลี้ หอบความช้ำกับรอยมลทินหนีหน้าผู้คน
ทิ้งเมืองหลวง หลบเร้นยังถิ่นไกล
แต่ชีวิตมันไม่ง่ายขนาดนั้น
เพราะความพลาดพลั้งยังก่อเกิดเป็นชีวิตน้อยๆ อีกหนึ่งชีวิต

“ได้ข่าวคุณมดบ้างไหมคะ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ขณะที่หญิงสาวหลุบตา พลางขบริมฝีปากเบาๆ
“เหมียวทราบจากคุณแม่ว่าเธอออกจากบ้านนั้นหลังจากเกิดเรื่องไม่กี่วัน”
แม้จะเคยโกรธเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน แต่เมื่อรู้ถึงต้นสายปลายเหตุ ความเกลียดชังจึงแปรเปลี่ยนเป็นความสงสารเห็นใจ ลึกๆ ยังคิดว่าระวีควรมีส่วนรับผิดชอบ แม้เขาไม่ใช่คนที่ก่อเรื่อง ตรงกันข้ามยังถือว่าเป็นเหยื่ออีกคนที่ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้อง ทว่าระวีก็มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอัญชิสาอย่างไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกัน และนั่นคือเรื่องจริง ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่เธอไม่อาจทำใจยอมรับจนไม่ยอมย้อนกลับมาหาเขาอีก
ระวีเงียบงัน เขาไม่ตอบเพราะตกอยู่ในความคิดคำนึง สองสามเดือนมาแล้วที่เขาพบอัญชิสาครั้งสุดท้าย เขารู้ว่าเธออาศัยอยู่จังหวัดไหน แต่ที่ไม่ยอมไปหาอีกเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ต้องการพบหน้า การหลบหน้าของเธอคราวนั้นบอกได้ชัดเจน อาจเป็นเพราะเธอเองยังคงรู้สึกละอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่น้อยไปกว่าเขา การพบหน้าจึงเป็นเรื่องชวนกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
“น่าเห็นใจเธอนะคะ วันนั้นเหมียวเองก็พูดจารุนแรงกับเธอไปมากเหลือเกิน เธอคงเสียใจไม่น้อย ผู้หญิงคนนั้นมีแต่เรื่องสูญเสีย”
มณีรัตน์กล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงถึงความเสียใจอย่างที่สุด ทำให้ระวีนิ่งอึ้งและคิดตาม
ขณะที่มณีรัตน์สูญเสียเขา แต่เธอยังได้รับโอกาสจากคนดีๆ ที่ก้าวเข้ามาในชีวิต คอยปลอบโยน ให้กำลังใจ ทุกคนรักเธอพร้อมที่จะมอบอ้อมกอดแสนอบอุ่นให้ ส่วนเขายังมีคนที่รักและพร้อมเข้าใจแม้จะถูกมรสุมลูกโตสาดซัดเข้าใส่ไม่น้อย แล้วอัญชิสาล่ะ มีใคร...
ยิ่งคิดระวียิ่งรู้สึกผิดและปวดใจ ลึกๆ หากเปรียบกับนุกูลแล้ว เขาเองก็เลวไม่น้อยไปกว่าผู้ชายคนนั้นเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจมอยู่กับความเสียใจที่ถูกมณีรัตน์ทอดทิ้ง รู้สึกอับอายขายหน้าจนไม่เป็นอันทำงาน สูญเสียความมั่นใจไปเป็นนาน คิดถึงแต่ตัวเองจนลืมคิดหรือติดตามเพื่อชดเชยให้กับผู้หญิงอีกคนที่ต้องสูญเสียโอกาสทุกอย่างในชีวิตเช่นอัญชิสา
“ว่านคะ”
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหมกมุ่นและสับสน
“ถ้าเจอเธอ ฝากบอกเธอด้วยว่าเหมียวขอโทษ”