รายละเอียด : คคนางค์ยั่วรัก

“พฤกษ์ อย่านะ คุณพฤกษ์ปล่อยนาง!”
“ปล่อยทำไมในเมื่อผมมีสิทธิ์ในตัวคุณ! ไอ้หมอนั่นต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ แต่คุณกลับยอมให้มันกอด แตะต้องตามอำเภอใจ กับผมทำมาดีดดิ้นกรีดร้อง ไม่ใช่ผมเหรอที่มีสิทธิ์ ไม่ใช่ผมเหรอที่เป็นผัวคุณ!”
หญิงสาวกัดฟันแน่น ผงกศีรษะขึ้นจ้องตาเขากลับ
“ผัวอย่างนั้นเหรอ ทีอย่างนี้มาอ้างความเป็นผัว แล้วคุณเคยทำหน้าที่ของผัวได้ดีแล้วหรือยัง คุณอ้างว่าเป็นผัวแต่ไม่เคยเห็นฉันเป็นเมีย งานต่างหากที่เป็นเมียคุณ! เพราะอย่างนั้นฉันเลยคิดได้ว่าเราควรยุติความเป็นผัวเมียของเราเสียที ได้ยินไหม ฉันต้องการหย่ากับคุณ!!”
นัยน์ตาคมกริบลุกวาบ กระซิบตอบเป็นเสียงคำราม
“ฝันไปเถอะคคนางค์!!” สิ้นเสียงกร้าวหญิงสาวก็กรีดร้องเสียงหลง
“กรี๊ดด!!”

“เธอมาพบฉันเรื่องอะไร” น้ำเสียงของท่านห่างเหิน ปรายตามองเพียงนิดเดียวก็เมินหนี ชายหนุ่มเม้มปากผ่อนลมหายใจยาวแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ผมต้องการรู้ว่านางอยู่ที่ไหนครับ”
คุณนารีหันไปมองคนพูด จึงได้เห็นความหม่นหมองในแววตา ใบหน้าที่เคยหล่อเหลายังคงเดิม แต่สง่าราศีลดลงคล้ายกับคนที่กำลังจมอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์
“จะอยากรู้ไปทำไม ทางที่ดีช่วยเซ็นใบหย่าให้นางเสียทีเถอะนะพฤกษ์” ท่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เป็นครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ที่เขาต้องทนฟัง ก่อนผ่อนลมหายใจด้วยความเหนื่อยล้า
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นสบตาแม่ยาย ดวงตาหมองหม่นชัดเจน ท่านไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง แต่ระยะหลังก็แทบไม่เห็นข่าวคราวการออกงานของพฤกษ์กับไฮโซสาวคนก่อน เงียบหายราวคลื่นกระทบฝั่ง...
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอไม่เคยสนใจลูกสาวของฉันมากไปกว่าสิ่งของที่เธอมีไว้ประดับบารมี ไม่สนใจความรู้สึกว่ายัยนางจะเหงาแค่ไหนที่ต้องถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพังบ่อยครั้ง ในขณะที่เธอออกไปกับคนอื่น ลูกของฉันไม่ใช่เครื่องประดับยกฐานะให้กับใคร ที่สำคัญยัยนางไม่ไร้ค่าขนาดนั้น เธอทำให้ลูกสาวฉันต้องช้ำใจมากพอแล้วพฤกษ์”
พฤกษ์สบตาอีกฝ่ายเครียดๆ ทุกคนเข้าใจเขาผิดกันไปหมด
“ไม่จริง ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ผมรักเธอและยังรักเสมอ”
“งั้นเธอจะบอกยังไงเรื่องแม่สาวคนนั้น ออกงานกันแทบทุกวัน ใกล้ชิดกันเสียขนาดนั้น ข่าวตีกันแทบทุกฉบับ เธอไม่รู้หรอกว่ายัยนางต้องทนทุกข์แค่ไหนที่ได้รับรู้และมองเห็นสิ่งที่เธอจงใจย่ำยี ลูกสาวของฉันมีหัวใจเป็นเลือดเนื้อ มันเจ็บปวดเมื่อถูกทิ่มแทง”
“หย่าให้นางเถอะ ทุกอย่างจะได้จบ เธอเองก็จะได้พบกับคนใหม่ที่เธอพอใจ”
“ไม่ครับ” เขายืนยันคำตอบเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “นางเป็นเมียผม ผมรักเธอครับคุณแม่ ยังรักเสมอ ได้โปรดบอกผมเถอะครับว่านางอยู่ที่ไหน”
คุณนารีนิ่งงัน หล่อนสาบานว่าวูบหนึ่งได้เห็นแววตารื้นหยาดน้ำของพฤกษ์ ผู้ชายแข็งกระด้างแบบนี้หรือจะร้องไห้ให้ลูกสาวของท่าน ในเมื่อทำให้คคนางค์ร้องไห้มานักต่อนัก แล้วเหตุใดจะต้องมาฟูมฟายเมื่อต้องจบกันจริงๆ
“เธอกลับไปเสียเถอะพฤกษ์ อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะที่ต้องไล่ แต่เพราะนางต้องการแบบนี้ และฉันเองก็ไม่อยากขัดใจเขา และไม่อาจทนเห็นลูกสาวที่รักต้องร้องไห้ทุกคืนทุกวันได้อีกแล้ว ไปเสียเถอะ แล้วอย่ากลับมาอีก สิ่งเดียวที่พวกเราต้องการจากเธอคือใบหย่าเท่านั้น”
พฤกษ์หมดแรงเมื่อคุณนารีกล่าวจบลง ท่านลุกขึ้นยืน เรียกแม่บ้านมาแล้วออกคำสั่ง
“ส่งแขกด้วยแม่น้อม..."