รายละเอียด : บ่วงอุบัติรัก (สยบรักคนพาล)

‘รักข้างเดียว’ กัดเซาะหัวใจให้ผุกร่อน หัวใจเต็มดวงจึงค่อยๆ แหว่งเว้าลงไปทุกที 'ความเคยชิน' ทำให้คนบางคนมองข้ามสิ่งสำคัญ กว่าจะรู้สึกตัว สิ่งนั้นก็ห่างไกลออกไป...

“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง” แทนไทพูดออกไปแล้วก็รู้สึกสะกิดใจตัวเองนัก เมื่อนึกไปถึงครั้งก่อนที่สิตาไปกับพิมานพอคิดมาถึงตรงนี้คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหุนหันเปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว จัดการเปิดประตูให้หญิงสาวเสร็จสรรพ จนสิตาถึงกับเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ อีกครั้งหนึ่งแล้ว หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาเป็นคำถามชายหนุ่มจึงกระแอมกระไอในลำคอ
“ขึ้นรถสิ สายแล้วนะ”
หญิงสาวทำตามที่ชายหนุ่มสั่งอย่างมึนงง ในขณะที่เจ้าของใบหน้าที่จะเรียกว่าบึ้งก็ไม่ใช่จะสดใสหรือก็ไม่เชิง ทำหน้าที่เป็นคนปิดประตูให้หล่อนลงอย่างรวดเร็ว หญิงสาวมองตามร่างสูงที่เดินอ้อมหน้ารถขึ้นมานั่งประจำที่คนขับด้วยสมองที่กำลังประมวลผลอย่างหนัก จนทำให้ลืมไปว่าหล่อนยังไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัยชายหนุ่มส่ายหน้าราวว่าระอาเต็มทีก่อนจะเอื้อมมือและขยับตัวเข้ามาใกล้ หญิงสาวผงะหนีอย่างไม่แน่ใจก่อนหยุดนิ่งนั่งตัวแข็งทื่อเมื่อฝ่ามือของเขาสัมผัสเข้ากับเอวบอบบางเข้าอย่างไม่ตั้งใจ
การกระทำของเขารวดเร็วว่องไวจนหล่อนตั้งตัวแทบไม่ทัน นวลแก้มแดงปลั่งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อแอบชำเลืองมองคนหน้าเข้มนั่งขับรถไม่พูดไม่จาอีกเลยนับแต่ออกมาจากหมู่บ้าน ดวงตากลมสวยหลุบลงมองมือบางของตัวเองที่ประสานเข้าหากันด้วยอาการขัดเขินกับการกระทำที่เขาไม่เคยแสดงออกของเขา
ในขณะที่อีกฝ่ายเองก็ใช่ว่าจะนิ่งสงบเหมือนท่าทางที่เป็นอยู่ เพราะตอนนี้หัวจิตหัวใจเขามันเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หน้าหล่อนเขายังไม่กล้ามองเลยเพราะกลัวว่าจะต้องเป็นฝ่ายหลบตาหล่อน เขาเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรบ้าๆ แบบนี้สักนิด แต่พอไพล่นึกไปถึงเมื่อครั้งก่อนที่ไอ้หน้าตี๋นั่นมันเอาอกเอาใจดูแลเปิดประตูรถให้ อารมณ์อิจฉาไม่ยอมน้อยหน้าจึงเกิดขึ้น ความบ้าบิ่นจึงสั่งตรงไปยังสมองส่วนที่สึกหรอบอกให้เขาทำแบบนั้นบ้าง เพื่ออะไร? เอาใจหล่อน! ทำไปทำไมเขาไม่เข้าใจตัวเองสักนิด ชายหนุ่มส่ายหน้าให้กับตัวเองอย่างช้าๆ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับที่สิตาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เอ่อ แทน ขอบใจนะ”
ชายหนุ่มนิ่งอึ้งมองหญิงสาวแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองทางเก่า แล้วเอ่ยออกมาเสียงไม่เบานัก
“อืม ไม่เป็นไรนี่ ทางเดียวกันอยู่แล้ว ว่าแต่ชอบไหม?”
ชอบไหม? เขาหมายถึงอะไรล่ะ สิตาหันมามองเขาเต็มตาไม่เข้าใจกับคำถาม ชอบที่เขาปฏิบัติกับหล่อนหรือเปล่านะเหรอ ใบหน้างามแดงซ่านขึ้นอีกเป็นคำรบที่สองและเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัว ว่าได้ถามคำถามอะไรที่มันไม่ค่อยจะเข้าท่าสักเท่าไรออกไป จึงรีบเปลี่ยนความเข้าใจหล่อนทันที
“เอ่อ คือฉันหมายถึงของฝากน่ะ ชอบไหม คือฉันก็เลือกไม่ค่อยเป็นเท่าไร พอดีเมื่อวานฉันไปงานเลี้ยงขอบคุณของลูกค้ามาน่ะ เห็นสวยดีคิดว่าเธอน่าจะชอบก็เลยซื้อมาฝาก”
มากที่สุดเป็นประวัติการณ์... วันนี้เขาอธิบายเกี่ยวกับตัวเขามากที่สุดเป็นประวัติการณ์อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ปกติจะไม่ยอมแย้มพรายเรื่องส่วนตัวของเขาให้หล่อนได้ฟังเลยสักครั้ง แม้ว่าหล่อนจะเซ้าซี้จนน่ารำคาญเขาก็ไม่ยอมปริปาก!