รายละเอียด : สาวใช้ยอดสวาท

“พี่กลางคิดว่ากิ่งอยากให้เป็นแบบนี้เหรอ ใครกันล่ะทำให้กิ่งเป็นผู้หญิงหน้าไม่อาย” หญิงสาวตัดพ้อเสียงสั่น จนคนฟังใจอ่อนยวบ “ไหนพี่กลางบอกว่าจะไม่ทิ้งกิ่งไง สัญญาแล้วนะ” “หนูกิ่ง ยัยเด็กบ้า!”

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อกษมา เรียกว่ากิ่งก็ได้ คุณป้าให้ฉันมาดูแลคุณตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปค่ะ...”
คำตอบฉะฉานกับใบหน้าไร้อารมณ์ของแม่สาวคนสวยบุคลิกปราดเปรียวตรงหน้า ทำให้วรยุทธเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกทึ่งไม่น้อย ริมฝีปากได้รูปจึงเคลือบยิ้มหน่อยๆ ชัดเจนทุกประเด็น ตรงทุกคำถาม สรุป ในที่สุดคุณป้าก็ยัดเยียดเด็กสาวในสังกัดมาให้เขาจนได้ หลังจากทุ่มเถียงกันอย่างหนักเมื่อหลายเดือนก่อน และเจ้าน้องชายคนเล็กก็ฉวยโอกาสชิ่งหนีเข้าป่าหายตัวอย่างไร้ร่องรอย แจ็กพ็อตจึงมาแตกโป๊ะลงที่เขานี่เอง
...ผู้โชคร้าย เอ๊ะ! ไม่สิ ยังบอกไม่ได้ว่าโชคร้ายจริงหรือเปล่า เพราะผู้หญิงตรงหน้าดูเข้าท่าในสายตาของเขาไม่น้อย แต่มันก็ไม่ง่ายที่คุณป้าจะยัดเยียดแม่สาวหน้าใสผมสั้นแค่ต้นคอคนนี้ให้เขายอมรับนักหรอก
“ผมอายุ 32 เต็มปีนี้ และดูแลตัวเองมาตั้งแต่อายุ 15” เขาหมายถึงตอนที่คุณป้าตัดสินใจส่งเขาไปเรียนเมืองนอกตาม   ยศวินตั้งแต่อายุน้อยๆ
“ถึงคุณจะบอกกับฉันว่าดูแลตัวเองได้ดี แต่สำหรับฉันแล้วนี่คือหน้าที่ และต้องทำให้สำเร็จลุล่วงค่ะ หวังว่าคุณวรยุทธจะเข้าใจดิฉันนะคะ”
ริมฝีปากได้รูปเผยอค้างนิดๆ เมื่อแม่สาวหน้าใสตาเฉี่ยวตรงหน้าโพล่งดักคอก่อนที่เขาจะพูดจบ และนั่นชัดเจนเกินกว่าที่เขาจะต้องเสียเวลาพูดอะไรต่อไป ดังนั้น ชายหนุ่มจึงผ่อนลมหายใจยาว พยักหน้าเบาๆ ผายมือตรงไปยังโซฟาที่ตั้งชิดผนังห้องพลางบอก
“ถ้าอย่างนั้น เชิญนั่งรอที่โซฟา เที่ยงผมจะพาคุณไปส่งที่ห้อง เผื่อคุณจะได้มีเวลาคิดออกว่าจะทำอะไรไว้เพื่อดูแลผมนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
รอยยิ้มราวเยาะของวรยุทธกระตุ้นอารมณ์โกรธของกษมาไม่น้อย ทว่าหญิงสาวยังคงยืนหยัดด้วยสีหน้าเรียบๆ ไว้ได้ ก่อนจะก้มลงยกกระเป๋าเสื้อผ้าตรงไปยังโซฟามุมห้องเงียบๆ โดยมีสายตาคมกริบของชายหนุ่มมองตามไม่ลดละ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก พลางส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับผู้เป็นป้าของตน
คุณนายโสภาทำตามที่พูดไว้จริงๆ
ไม่รู้ละ หลานคนใดคนหนึ่งต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีที่สุดที่ป้าเลือกไว้ให้ ป้ารับรอง ว่าหลานจะต้องขอบคุณป้าในภายหลัง...
ฮึ! ป้ารับรองต้องขอบคุณป้าในภายหลังอย่างนั้นเรอะ ช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี!