รายละเอียด : ปรารถนาซ่อนเร้น

กนกลดาเพิ่งรู้ว่าการแอบรักคนไม่ควรรักทรมานยิ่งนัก แต่ความรักที่ล้นใจนั้นไม่อาจห้าม แม้พยายามซ่อนเร้นความรู้สึกอย่างยิ่งยวด ทว่าสิ่งที่พยายามหยุดยั้งกลับเกิดขึ้นในค่ำคืนหนึ่งโดยไม่มีใครได้ทันตั้งตัว... ความละอาย ความรู้สึกผิด และความสุขแสนหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนห้า กำลังรบกวนใจกานต์อย่างไม่หยุดหย่อน มันเกิดขึ้นพร้อมฐานะใหม่ที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะเป็น... พวกเขาจะทำเช่นไรกับสิ่งที่เกิด เผชิญหน้า หรือปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป ดั่งสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ...

“แก้ม...” กานต์เรียกหญิงสาวอย่างอ่อนใจและรู้สึกใจหายประหลาดกับน้ำเสียงเจียมตัวที่อีกฝ่ายไม่ค่อยได้ใช้มันสักเท่าไร
 “แก้มว่าแก้มหัดไว้จะได้ชิน เพราะอีกหน่อยน้ากานต์แต่งงานแล้ว ไว้แก้มจะหาคนกวนคนใหม่ก็แล้วกันนะคะ”
เสียงหวานพูดติดตลก แต่เขากลับไม่รู้สึกตลกเลยสักนิด นอกจากความโหวงเหวงในใจ หน่วงๆ หนักๆ ชอบพิกล...
“ใครใช้ให้คิดแบบนั้น แก้มฟังน้านะ ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอะไรเปลี่ยนไปสักแค่ไหน แต่สำหรับเราสองคนไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แก้มยังเป็นหลานรักของน้ากานต์คนนี้เสมอ”
คำพูดของเขาทำให้น้ำตาใสๆ ของคนฟังค่อยๆ ไหลริน ริมฝีปากสั่นระริกยามคิดว่าอีกหน่อยเขาจะมีวิชชนี แล้วเดี๋ยวเขาก็จะลืมคำพูดนี้ไปในที่สุด ส่วนหล่อนเองก็จะเศร้าหมอง เจ็บปวด เพราะสุดท้ายเขาจะเลิกสนใจและรักใคร่เช่นที่กล่าวมา...
รัก...
พลันมือน้อยก็ยกขึ้นกุมที่ตั้งของหัวใจตนเอง มันกระตุกวาบขึ้นเมื่อสำนึกได้ในวินาทีนี้ รัก... อย่างนั้นเหรอ อย่าบอกนะว่าหล่อน...
ไม่... เป็นไปได้อย่างไร จะรักเขาแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อ ในเมื่อเขาเป็นน้า ในขณะที่หล่อนเองเป็นดั่งหลาน แม้ไม่ใช่เลือดแท้สายเดียวกัน แต่ใครๆ ต่างรู้มาโดยตลอดว่าอยู่ในฐานะใด
หญิงสาวส่ายหน้า เมื่อได้รับรู้ใจตนเองว่าได้เผลอถลำลึกไปแล้ว โธ่! แก้มนะแก้ม ทำไมถึงต้องรักเขาแบบนั้น
กานต์เริ่มร้อนใจ เมื่อกนกลดาเงียบไปนาน
“แก้ม ฟังน้าอยู่หรือเปล่า ถ้าแก้มยังเงียบแบบนี้น้าจะไปหาที่บ้านนะ”
คนฟังได้สติ รีบเช็ดน้ำตาออกจากนวลแก้มของตนพร้อมตอบกลับ
“มะ.. ไม่มีอะไรค่ะน้ากานต์ แก้มแค่กำลังคิดฉากต่อไปเพลินไปนิด แหม น้ากานต์ก็ คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง”
กานต์ขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงสั่นๆ ของหลานสาว และไม่คลายความห่วงใยลงได้เลย
“แก้มอย่ามาโกหกน้า อย่าคิดว่าน้าจะเชื่อที่แก้มพูดมาง่ายๆ”
กนกลดาเม้มปากเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเชื่อ แล้วมีเหตุผลใดที่เขาจะไม่เชื่อ ทำไมหล่อนต้องยอมรับ ในเมื่อต่อให้เขาไม่มีใคร ระหว่างหล่อนและเขาก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี ดีไม่ดี เขาคงจะมองหล่อนด้วยสายตารังเกียจและไม่อยากเข้าใกล้อีกเลยก็เป็นได้...
“น้ากานต์ต่างหากที่เป็นอะไร แก้มบอกว่าปกติดีน้ากานต์ก็ไม่เชื่อ โอ๊ยไม่คุยด้วยแล้ว แก้มทำงานต่อดีกว่า แค่นี้นะคะ ฝันดีค่ะ”
“แก้มเดี๋ยว!”
แต่เสียงวางสายของฝ่ายโน้นกลับดังขึ้น ทำให้กานต์รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แต่ทุกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใคร เขาก็มักจะรู้สึกกับแม่ยอดยุ่งคนนี้เป็นคนแรกเสมอๆ เช่นเมื่อครู่เขาก็นึกน้อยใจหล่อนที่วางสายใส่เขา กนกลดาไม่เคยทำราวกับรำคาญ แต่วันนี้หล่อนทำ ทำไมกัน...