รายละเอียด : ปานฤทัย

เป็นสมภารต้องไม่กินไก่วัด…
แม้จะบอกใครต่อใครว่าไม่เคยคิดรักเด็กในปกครอง ทว่าใจของ ปานกมล ก็คอยแต่จะไขว้เขว ดวงตาก็เกเรคอยมองตามหล่อนอยู่ร่ำไป

เจ้าของหน่วยตากว้างหลุบมองมือเล็กที่อยู่ในอุ้งมือของเขาเป็นครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ รู้สึกประหลาดเมื่อมีสาวน้อยเคียงข้าง เช่นเดียวกับคนตัวบางที่เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ด้วยแววตาชื่นชม รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน และค่ำคืนนี้จะเป็นคืนที่หล่อนจดจำไว้ชั่วชีวิต จดจำว่าครั้งหนึ่งเคยถูกเขากุมมือ จดจำว่าครั้งหนึ่งเคยมีเขายืนเคียงข้าง
“พระจันทร์สวยจังนะคะ” สาวน้อยรำพันอย่างเผลอๆ แล้วมันก็ทำให้ปานกมลยิ้มออกมา
“ใช่ สวยมาก…” ดวงตาคมกริบหลุบมองเจ้าของแก้มใสๆ ที่หันข้างให้เขา ใบหน้าหล่อนหวาน เครื่องหน้าก็กระจุ๋มกระจิ๋ม ยิ่งพิศยิ่งเห็นความงาม คิดไปคิดมาคำพูดของคนงานที่เคยล้อเขาเล่นก็ผุดขึ้น
‘ลองคิดดูนะครับ ไอ้หนูนุ่มมันน่ารักออก เลี้ยงดีๆ รอให้โตอีกสักหน่อยก็ได้ค่อยว่ากัน แต่ต้องคอยกันไอ้พวกหนุ่มๆ ไว้ให้ดีนะครับ ไอ้พวกนี้มันจ้องตาเป็นมัน อีกอย่างหนูนุ่มยิ่งโตก็ยิ่งสวย ถ้าปล่อยให้คนอื่นครอบครองก็น่าเสียดาย’
‘ผมไม่นิยมทำตัวเป็นสมภารแล้วหันมากินไก่วัดที่เลี้ยงไว้เสียเอง’
‘โธ่นาย คิดมากทำไม นายทำเป็นไม่สนใจ ระวังไก่วัดตัวงามจะถูกคนนอกลากไปกินนะครับ แถวนี้ไอ้พวกหนุ่มๆ มันยิ่งแย่งกันอยู่ เวลาหนูนุ่มเดินผ่านก็เป่าปากให้เจี๊ยวจ๊าว ลองหน่อยเถอะน่า ไก่สาวเนื้อนุ่มเคี้ยวง่ายกระดูกยังอ่อน ที่สำคัญ ไม่คาวจัดเหมือนไก่แก่แม่ปลาช่อนนะครับ…’
ปานกมลลอบถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเขาเริ่มคิดออกนอกลู่นอกทางเสียตั้งแต่เมื่อไร แต่ที่แน่ๆ เขาเริ่มคล้อยตามคำของคนงานเข้าแล้ว
หรือจริง… ที่ว่า ไก่สาวเนื้อนุ่มเคี้ยวง่ายกระดูกยังอ่อน ที่สำคัญ ไม่คาวจัดเหมือนไก่แก่แม่ปลาช่อน…
นี่เขากำลังคิดจะเลี้ยงต้อยหรือไงกัน?
บ้าสิ! คิดบ้าๆ ก็บอกแล้วไง ว่าเขาไม่ทำตัวเป็นสมภารที่จ้องจะกินไก่วัด!
‘หนูนุ่มยิ่งโตก็ยิ่งสวย ถ้าปล่อยให้คนอื่นครอบครองก็น่าเสียดาย’
เสียงคนงานดังขึ้นในความคิดอีกครั้ง จิตสำนึกของเขาจึงต้องปรามหัวใจดังๆ ว่า...
ไม่!...