รายละเอียด : เพลิงพาลผลาญใจ

โหด! เร่าร้อน! รุนแรง! คือคำจำกัดความของเมฆวัฒน์ และเมื่อผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตของเขาต้องพังพินาศเดินเข้ามาหา มีหรือที่ชายหนุ่มจะปล่อยให้หล่อนเดินออกไปโดยไม่ทำอะไรเลย ถึงเวลาชำระแค้นที่หยั่งรากฝังลึกมานานแสนนาน ถึงเวลาที่จะขจัดเศษขยะไร้ค่าออกไปจากใจของเขาเสียที!

“ทิชา…ที่เคยมาน่ะ ขาดไปนานหรือยัง”
สาวสวยเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ มือบางชื้นเหงื่อกำแน่น หัวใจเต้นเร็วและแรง ก่อนก้มหน้าลงอีกครั้งอย่างสับสนและเสียใจ
“จะ…จะสองเดือนแล้วค่ะ พี่นิ่ม ทิชา”
พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้โฮ นิ่มกอดร่างบางเอาไว้แนบอก สองสาวต่างวัยต่างเข้าใจกัน แม้ไม่ใช่หัวอกเดียวกัน แม้ต่างกรณี แต่ความรู้สึกคงไม่ต่างกันนัก ทั้งผิดหวัง เจ็บปวด เคียดแค้น ร้าวรานและช้ำใจอย่างแสนสาหัส
“ทิชา ทิชาต้องบอกนายนะ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องบอก นายไม่ใช่คนเลวร้าย ถ้านายรู้นายต้องดีใจแน่นอน อย่างน้อยนายต้องรับผิดชอบลูก”
นิ่มบอกทันทีที่ดันร่างบางออก ใบหน้างามส่ายเร็วๆ หล่อนไม่คิดว่าเขาจะพอใจหรอก หากรู้ว่าหล่อนเกิดท้องขึ้นมา
“ทิชาไม่คิดอย่างนั้นหรอก เขามีคู่หมั้นอยู่แล้วและกำลังจะแต่งงานกัน เขาคงไม่ยินดีหรอกค่ะ ที่จะมีลูกกับคนใช้อย่างทิชา”
พูดพลางสะอื้น รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองนัก หล่อนรักเขา ขัดคำสั่งบิดามารดาเพราะรักเขา จนเมื่อได้พบเขา หล่อนดีใจเหมือนได้แก้ว แต่เมื่อได้มาอยู่กับเขา กลับกลายเป็นว่าหล่อนนั้นเหมือนตกนรกทั้งเป็น เพราะเขาไม่เหลือเยื่อใยให้หล่อนอีกต่อไป เขากลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น คงสมใจเขาแล้วละ ที่ทำให้หล่อนเป็นแบบนี้ได้
ยิ่งคิด น้ำตาแห่งความเสียใจยิ่งไหลออกมาไม่ขาด นิ่มเองก็จนปัญญา เพราะเห็นอยู่ว่าเมฆวัฒน์นั้นมีคู่หมั้นอยู่แล้วจริง แล้วแบบนี้ทิชาจะทำอย่างไร ยิ่งคิดก็รู้สึกยิ่งสงสารหญิงสาวจนลืมเรื่องของตนเองไปชั่วขณะ
ดึกดื่นค่อนคืน…ทิชานั่งพิงขอบหน้าต่างด้วยความเหงา ดวงจันทร์วันนี้ไม่สวยงามเช่นทุกคืน ช่างหม่นหมองไม่ต่างไปจากหล่อน ใบหน้างามชื้นน้ำตาก้มลงมองท้องแบนราบ อันเป็นที่ตั้งของชีวิตใหม่ด้วยความรู้สึกทั้งดีใจและเสียใจ
ดีใจที่หล่อนและเขากำลังจะมีพยานรักด้วยกัน เสียใจที่เขาไม่เห็นคุณค่าของหล่อนแม้เพียงนิด และคงไม่รับรู้ ว่ามีอีกชีวิตกำลังอุบัติขึ้นมาแล้ว