รายละเอียด : วิวาห์มายา

วิวาห์... หากเกิดขึ้นจากความรัก ก็คงจะเป็นวิวาห์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข... แต่สำหรับ "เขา" และ "หล่อน" วิวาห์ครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะความจำใจ จึงเป็นได้แค่วิวาห์มายา...

“ปล่อยนะ!!” วาโยตวาดแหว
“ไม่! แต่ผมจะทำอย่างที่ผมต้องการ…” ไม่พูดเปล่าแต่ชายหนุ่มยังซุกใบหน้าเขียวครึ้มลงคลอเคลียกับนวลแก้มสีเรื่ออย่างถือสิทธิ์ คนไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวแม้แต่กับคนรักเก่าถึงกับสั่นไปทั้งตัว หัวใจเต้นระทึก มือไม้พานจะอ่อน สิ่งที่เคยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจนั้นกลับกลายเป็นอีกแบบเมื่อคนที่กระทำคือเขา…
“คุณไม่มีสิทธิ์!” วาโยเถียงและเอียงหน้าหนีเป็นพัลวัน อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
“งั้น?”
“คุณมันคนเห็นแก่ตัว คุณสัญญากับฉันแล้วนะ!” หญิงสาวแหว เมื่ออีกฝ่ายกดจมูกลงบนซอกคอหอมกรุ่น ชายหนุ่มสูดดมความหอมละมุนของแป้งเด็กและผิวเนื้อของภรรยาอย่างที่คิดถึงมาหลายเวลา
“ถ้าใครเป็นผมตอนนี้ก็ต้องเห็นแก่ตัวทั้งนั้น” เขากล่าวเสียงพร่า “โย…ตัวคุณหอมจังเลย หอมเหมือนดอกไม้ป่า”
เขาพูดพลางสูดดมไปเรื่อย วาโยแทบทรุด มือทั้งสองข้างยกขึ้นดันอกกว้างของเขาเอาไว้เต็มแรง
ในขณะที่มือหนาทั้งสองข้างของเขาก็รัดรวบเอวนุ่มของหญิงสาวเอาไว้แน่นเช่นกัน ใบหน้าคมคายยิ้มกริ่ม ภรรยาของเขาไม่ได้เย็นชาเช่นที่หล่อนพยายามแสดงออก หากได้เชื้อเพลิงดีอย่างเขา หล่อนก็กลายเป็นไฟร้อนแรงแผดเผาได้ไม่แพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น
ชายหนุ่มคิดอย่างย่ามใจ คลอเคลียริมฝีปากลงบนผิวแก้มใส แนวคางและไล้เรื่อยในขณะที่ค่อยๆ ดันร่างของวาโยถอยไปจนชนเตียง ชายหนุ่มใช้จังหวะที่หญิงสาวเผยอปากร้องห้ามนั้นก้มลงปิดประทับริมฝีปากนุ่มเต็มอิ่มอย่างรวดเร็ว หัวใจดวงน้อยไร้ประสบการณ์กระตุกวาบ เมื่อปลายลิ้นอ่อนนุ่มถูกเรียวลิ้นสากดูดดึงอย่างช่ำชอง คนไร้ประสบการณ์ยืนตัวแข็งเกร็งมือที่ดันเขาไว้ในตอนแรกเหลือเพียงแค่ขยุ้มเสื้อของเขาไว้เพียงเท่านั้น
วาโยพยายามดึงลิ้นหนีการลุกไล่ของอีกฝ่าย แต่กลับกลายเป็นการตอบสนองเขาโดยปริยาย และถูกกอดรัดจนแทบหายเข้าไปในอกกว้าง คาร์ลงึมงำชิดริมฝีปากนุ่มอย่างหลงใหล
หล่อนหวานเหลือเกิน ทั้งหวานและหอม จนเขาไม่อยากหยุด
สติหลุดลอยขาดวิ่น วาโยเปรียบเสมือนว่าวที่เคว้งคว้างไร้ทิศทางเมื่อถูกลมพายุโหมกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า วาวน้อยจึงพร้อมที่จะตกลงสู่พื้นได้ทุกเมื่อ
คาร์ลรั้งร่างสั่นสะท้านลงบนเตียงแผ่วเบา ริมฝีปากร้อนรุ่มบดเคล้าเรียวปากไม่หยุดหย่อน มือนุ่มเลื่อนขึ้นโอบรอบต้นคอหนาแกร่งอย่างลืมตัว ลืมเลือนว่ากำลังทำอะไร กับใคร ที่ไหนและอย่างไร!
จวบจนกระทั่งแผ่นหลังบอบบางถูกผ่อนลงนอนราบบนที่นอนพร้อมกับร่างหนาที่ทิ้งตัวตามลงมาอย่างแนบชิด ดวงตาที่ปิดพริ้มจึงค่อยๆ ปรือเปิดขึ้นในที่สุด ดวงตาสองคู่สบประสานกันในระยะชิดใกล้ ต่างคนต่างอยู่ในห้วงแห่งเสน่หา วาโยมองเขาราวถูกสะกด ดวงตาเลื่อนลอยอยู่ในห้วงฝันหวามหวาน หน้าผากมนถูกประทับด้วยความอุ่นร้อนชนิดหนึ่ง และเลื่อนไล้ลงมายังนวลแก้มแผ่วเบา ก่อนมาหยุดจุมพิตลงที่แอ่งชีพจรเต้นเร้ารับสัมผัส
“คุณ…”
“ที่รัก ทูนหัว”