รายละเอียด : Beloved ของรัก

“ฟังเฮียนะ หนูเป็นคู่หมั้นของเฮีย ข้าวของทุกอย่างที่เป็นของเฮียก็เป็นของหนูเหมือนกัน หนูไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรต้องการอะไรก็บอกเฮีย เฮียให้หนูได้ทุกอย่าง เข้าใจไหม”

“ฝน ขนของขึ้นรถเสร็จยังลูก”

เสียงผู้หญิงวัยกลางคนที่ยังสาวยังสวยด้วยวัยสี่สิบปลายๆ ตะโกนออกมาจากในบ้าน ขณะที่ฉันช่วยพี่ชายขนของขึ้นรถอยู่หน้าบ้าน ก่อนอื่นฉันต้องแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อ น้ำฝน ตอนนี้กำลังจะเข้าปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่มหาลัยมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ฉันมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อ ใบฝิ่น พี่ชายของฉันกำลังเรียนอยู่ปีสาม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาลัยเดียวกับฉัน วันนี้พี่ฝิ่นมาช่วยฉันขนของย้ายเข้าหอ เพราะอีกสามวันฉันจะเริ่มเข้าร่วมกิจกรรมของคณะที่มหาลัยแล้ว

“เสร็จแล้วค่ะ” ปากตะโกนตอบแม่ในขณะที่มือกำลังยัดของใส่รถ

“ไม่ลืมอะไรใช่ไหมลูก”

“ไม่ค่ะแม่” แม่ของฉันค่อนข้างเป็นคนเจ้าระเบียบ ท่านมักจะจัดแจงของทุกอย่างไว้ให้ลูกเสมอ และฉันเองก็ดูเหมือนว่าจะได้มรดกในส่วนนี้ของแม่ตกทอดมาเหมือนกัน

“งั้นไปกันเลย ไปฝิ่นเตรียมตัวขับรถไปลูก เดี๋ยวแม่ตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านก่อน”

“ครับแม่”

รถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากบ้านโดยมีพี่ฝิ่นเป็นคนขับ และฉันที่นั่งข้างๆ ส่วนแม่มอบพื้นที่ด้านหลังให้นั่งอย่างสบายๆ ในขณะที่รถกำลังมุ่งไปที่จุดหมายแม่ซึ่งนั่งเงียบมาสักพักก็เริ่มชวนฉันคุย

“ฝน”

“ค่ะแม่”

ฉันตอบรับแม่พร้อมหันหน้าไปหาแม่ที่มีสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“หนูเคยสงสัยไหมว่าทำไมแม่ถึงให้หนูสวมแหวนวงนั้นไว้ตลอดไม่ให้ถอดน่ะลูก”

“เคยค่ะ แต่หนูคิดว่ามันเป็นแหวนของแม่เลยไม่ได้ถามอะไร แล้วแหวนวงนี้ไม่ใช่ของแม่เหรอคะ”

ฉันตอบแม่พลางก้มลงมองแหวนเงินวงหนึ่งที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ฉันได้แหวนวงนี้มาจากแม่ตอนวันเกิดครบรอบสิบห้าปีของฉัน พร้อมกับกำชับให้ฉันดูแลรักษาแหวนวงนี้ให้ดี และห้ามถอดออกเด็ดขาด ตอนแรกฉันก็สงสัยว่าทำไมแม่ถึงให้ความสำคัญกับแหวนวงนี้ แต่สุดท้ายฉันก็ให้เหตุผลกับตัวเองว่าแหวนวงนี้คงเป็นแหวนที่แม่ชอบและคงสำคัญกับแม่มาก จึงยกให้เป็นของขวัญวันเกิดฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีกเลย

“มันไม่ใช่แหวนของแม่หรอกจ้ะ”

“แล้วเป็นแหวนของใครคะ”

“อีกไม่นานหนูจะรู้เองจ้ะ เขากำลังรอหนูอยู่”

คำตอบของแม่เหมือนเป็นปริศนาที่ปิดบังฉันมานานและรอวันเปิดเผยในเวลาที่กำหนดไว้ แล้วเมื่อไหร่บุคคลในปริศนานี้จะเปิดเผยตัวตน เขาเป็นใคร ทำไมแววตาเปื้อนยิ้มของแม่ถึงดูชื่นชมในตัวเขา...

Typhoon Talk

[ฝุ่น พรุ่งนี้น้องจะไปมหาลัยแล้วนะ]

“ครับ ผมรู้แล้ว”

เสียงปลายสายที่ย้ำเตือนเรื่องสำคัญกับผมแทบทุกวันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา บ่งบอกถึงความตื่นเต้นของการปรากฏตัวของผู้หญิงของผมยิ่งกว่าผมซะอีก แน่นอนว่าผมไม่มีวันลืมวันที่ผมรอคอยได้แน่ๆ ในแต่ละวันที่ผมต้องทนรอให้เวลาผ่านไปช้าๆอย่างอดทน ทำได้เพียงนั่งมองแหวนเงินวงหนึ่งซึ่งอยู่กับนิ้วนางข้างซ้ายของผมมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่ผู้หญิงของผมลืมตาดูโลกแหวนวงนี้ก็อยู่กับผมมาตลอด

พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะหนู หลังจากนี้เราจะไม่ห่างกันอีก.....