รายละเอียด : ฮูหยินอุ่นเตียง

เพราะจำสิ่งใดมิได้ สตรีงามนางหนึ่งจึงตกอยู่ในเล่ห์เหลี่ยมของใต้เท้าหนุ่ม ที่หาผลประโยชน์จากนางด้วยการมอบตำแหน่ง "ฮูหยิน ..อุ่นเตียง"ให้ ที่มาที่ไปที่มิมีผู้ใดรู้ จึงกลับตาลปัตรจนกลายเป็นความรักที่ต้องต่อสู้และเสียสละ เพียงแค่ให้ได้อยู่ข้างกายคนที่เขาเคยอยากให้นางเป็นแค่สตรีอุ่นเตียง

จิวซู สตรีงามวัย 16 ปี นางผู้จำสิ่งใดมิได้เลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีบุรุษรูปงามเอ่ยว่านางคือฮูหยินของเขา แม้จะยังมิได้แต่งงานกัน แต่ก็อยู่กินฉันสามีภรรยาแล้ว เพราะนางจำสิ่งใดมิได้อีกทั้งยังอ่อนต่อโลกมาก จึงได้หลงเชื่ออีกฝ่ายโดยมิสงสัย เพราะฐานะที่เขาให้นั้นก็สูงส่งจนมิอาจแคลงใจ และบางอย่างที่มิมีผู้ใดล่วงรู้เกี่ยวกับภูมิหลังของฟูหรง แต่เมื่อใดที่จดจำเรื่องราวทั้งหมดได้ ถึงยามนั้นจะเป็นเช่นไรกันนะ 

จางเสิ่นอวี้ หัวหน้าองครักษ์หนุ่มวัย 24 ปี เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว เย็นชา แผนการมาก เขามิเคยมีใจให้สตรีใดนอกจากคนรักเก่า ซึ่งหายสาบสูญไปเมื่อห้าปีก่อน เขายังคงรักมั่นต่อนางมิลืมเลือน ในใจใต้เท้าหนุ่มคิดเช่นนั้นมาตลอด แต่ในยามนี้เขาจำต้องหาสตรีมารับตำแหน่งฮูหยิน เพื่อมิต้องแต่งบุตรีขุนนางในราชสำนักเข้ามา จึงใช้เล่ห์กลอุบายให้จิวซูอยู่ในตำแหน่งนี้ เผื่อสักวันสตรีอันเป็นที่รักจะกลับมา สุดท้ายกว่าจะรู้ใจตนเองก็สายเกินไป และที่สำคัญอุปสรรคความรักของเขาที่มีต่อหญิงอันเป็นที่รัก มันก็ใหญ่หลวงจนเกินกำลังจะไขว้ขว้ามาครอบครอง

เรื่องย่อ 

เสียงสั่นเครือเอ่ยเพียงเท่านั้น ก็หันหลังให้เดินกลับเข้าไปด้านใน นัยน์ตาคมมองตามสตรีอันเป็นที่รัก เขาต้องข่มความรู้สึกเอาไว้เพื่อมิให้เอื้อมมือออกไปคว้าแขนที่ตนเคยเป็นเจ้าของ ซึ่งมิได้ต่างจากผู้ที่เดินหันหลังไปเลยแม้แต่น้อย ยามนี้ดวงตาสวยกำลังรื่นไปด้วยหยดน้ำใส ที่มันกำลังเอ่อล้นออกมา ฟานเสียนผู้เดินตามมาถึงกับชะงักในภาพที่เห็น เขารู้ว่าทั้งคู่รักกันมากเพียงใด แม้จะได้ฟังเพียงคำพูดจากเสิ่นอวี้ยามที่พบกัน 

“จากยามนี้หรือเมื่อไหร่ มันต่างกันด้วยหรือท่านอา”

ฟูหรงเอ่ยออกมาปนเสียงสะอื้น ความเจ็บปวดที่มิอาจเอื้อนเอ่ยบอกผู้ใดได้ ทำให้ยามนี้เจ็บปวดจนแทบขาดใจ มิต่างจากคนที่เดินห่างออกจากเรือนมา โดยมีสองสหายตามมาอย่างเป็นห่วง

เสิ่นอวี้หยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สิ่งแรกที่เขาทำคือชกมันเพื่อระบายความโง่เขลา และความเจ็บปวดที่มันอัดอั้นอยู่ด้านใน เฟยหยางเห็นเช่นนั้นก็รีบเอามือมารับหมัดแทนจนตนเองนั้นเจ็บไปด้วย ห้าวเฉิงก็เอาแต่กอดผู้เป็นนายเอาไว้ ยามนี้น้ำตาของใต้เท้าหนุ่มไหลรินลงมาโดยที่มันมิมีเสียงสะอื้นใดๆ ความเจ็บปวดภายในมีมากจนมิอาจเอ่ยได้เช่นผู้ที่อยู่ในเรือน