รายละเอียด : ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่าน

คำโปรยหนังสือ

            เมื่อภูตต้นอิงเถาออกตามหาคู่หมั้นมาจนถึงแดนปีศาจ และพบว่าเขากำลังจะแต่งงานกับปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง นางจึงได้เผลอก่อเรื่องทำลายงานมงคลนี้อย่างไม่ตั้งใจ ทว่าคนที่นางล่วงเกินเขา กลับเป็นถึงประมุขเผ่าวิหค เบื้องหลังคืออดีตหงส์เพลิงผู้ตกอับ ซึ่งมีใบหน้าละม้ายเหมือนคู่หมั้นของนาง

            เยว่ซินถูกเขาจับตัวไปขังคุก จึงได้ยอมเสนอตัวไถ่โทษด้วยการเป็นภูตรับใช้ เพื่อตามหาเบาะแสของคู่หมั้น ซึ่งระหว่างนั้น พลังอันลึกลับของนางได้ฉุดกระฉากวิญญาณของเขา ทำให้เขาเกิดความรู้สึกประหลาด รับรู้ถึงความทรงจำระหว่างนางกับคู่หมั้น และเพื่อจะสืบหาที่มาของพลังนี้ อี้ฉางเฟิงจึงจำต้องเก็บนางไว้ใกล้ตัว

            แต่ผู้ใดเลยจะคาดคิด ว่าภูตต้นไม้ธรรมดาจะกล้าหาญไม่กลัวตาย นางก่อเรื่องให้ประมุขหนุ่มหนักใจไม่เว้นแต่ละวัน จนเขาต้องหาทางกำราบนาง ทว่าความใกล้ชิดยิ่งก่อให้เกิดสายไยรัก ในขณะที่เบาะแสการตัวหายไปของคู่หมั้นก็มีเงื่อนงำมากมาย การพบกันระหว่างเขาและนางอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ การหายตัวไปของคู่หมั้นจะเกี่ยวพันกับประมุขหนุ่มเช่นไร ทุกอย่างได้ถูกเบื้องบนลิขิตไว้แล้ว ว่าชะตากรรมของพวกเขาจะก่อให้เกิดหายนะแก่สามพิภพ

#จีนโบราณ #เทพเซียน #ปีศาจ #แฟนตาซี #โรแมนติก #ดราม่า #คอมเมดี้

*** นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ชื่อ ตัวละคร สถานที่และเนื้อเรื่องเกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน

เนื้อหาโดยสังเขป

            เยว่‍‍ซินพยายามลำดับเหตุการณ์ แต่คิดไม่ถึงว่าคำพูดที่นางเปรยออกมาจะเป็นคำสารภาพที่มัดตัวนางไว้ เสียงประตูห้องเปิดอ้า พร้อมกับร่างสูงของประมุขหนุ่มผู้มีนัยน์ตาคมเข้ม

          “เช่นนี้นี่เล่า เป็นฝีมือเจ้า”

          เยว่ซินชะงัก ถูกสายตาคมจับจ้องจนเย็นสันหลังวาบ อี้ฉางเฟิงยักยิ้มด้วยมุมปากข้างหนึ่ง ในใจคิดว่าช่างโชคดีเสียจริง จู่ๆ จำเลยก็รับสารภาพโดยไม่ต้องเสียเวลาสอบสวนถึงสามวัน

          “เจ้ารู้หรือไม่ว่าของสิ่งนี้เมื่อกินเข้าไปแล้วจะส่งผลเช่นไร?”

          ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยสีหน้าที่เจือโทสะ เยว่‍‍ซินเห็นท่าไม่ดีจึงถอยร่น แต่ถูกเขาก้าวขึ้นหน้า สาวเท้าตามจนแทบประชิดตัว

          “ข้า ข้าคิดว่ามันแค่ทำให้เคลิบเคลิ้มไปเท่านั้น ข้าขออภัย ข้าไม่รู้”

          “เจ้าไม่รู้! เจ้าไม่รู้แต่เจ้าก็ลงมือกับข้า เจ้านี่ช่าง...” มือหนักสะบัดลงข้างลำตัวอย่างหงุดหงิด เขาเม้มปากแน่น มองนางอย่างคาดโทษ

          “ข้า...ข้าผิดไปแล้ว”

          “เหตุใดต้องทำเช่นนี้ เกลียดข้างั้นรึ?”

          “ไม่ ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้น ข้าแค่อยากช่วยแม่นางอวี้ ข้าติดค้างบุญคุณนาง ทั้งเรื่องศิลาอาบแสงจันทร์และเรื่องที่นางช่วยชีวิตข้า”

          “โดยใช้ข้าเป็นสิ่งตอบแทนงั้นสิ...เจ้ารู้หรือไม่ การกระทำของเจ้าในตอนนั้นน่าขายหน้าเพียงใด เจ้ากอดข้า ลูบไล้ข้า แล้วก็ยัง...”

          ทุกคำพูดเจือไปด้วยความขุ่นข้อง เวลานี้ลำตัวหนาหนั่นยืนประจันหน้ากับนาง เยว่ซินยกมือขึ้นปิดหู ไม่อยากรับทราบรายละเอียด เขาต้อนนางจนมุม มือใหญ่เท้ายันผนังของห้องไม้ไม่ให้อีกฝ่ายผละหนี แววตาของประมุขหนุ่มยามนี้วาวโรจน์

          “พอเถอะ ท่านอย่าพูดอีกเลย น่าละอายเกินไปแล้ว หากท่านโกรธ ข้าก็พร้อมจะรับโทษ”

          “รับโทษ?...เป็นเจ้าที่เอาเปรียบข้าครั้งแล้วครั้งเล่า มิสู้ข้าเอาคืนบ้างดีหรือไม่?” แววตาคมกริบวาววับดั่งอาวุธ ในเวลาที่เขาจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลากลับน่ากลัวไม่ต่างจากปีศาจดุร้าย