รายละเอียด : Dream Gallery เล่ม 7

Chapter 61 ความผอม 1
ตกดึก เอมมี่หิวจนท้องร้องโครกครากๆ เธอจึงลุกขึ้นนั่ง “เฮ้อ...หิวจนนอนไม่หลับเลย”
เธอเดินออกจากห้องนอนลงไปที่ห้องครัว เธอเปิดตู้เย็นหยิบของกินในตู้ออกมา พลัน! แสงไฟในครัวก็สว่างขึ้น เอมมี่สะดุ้งหันไปมอง นารียืนอยู่ข้างหลัง “เอมมี่! บอกว่าห้ามกินพร่ำเพรื่อ!”
“แง๊!” เอมมี่อยากจะร้องไห้ เธอต่อรอง “ตะ...แต่แค่นิดเดียว”
“ไม่ได้!” นารีบอกเสียงแข็ง “อยากเหมือนฉันไม่ใช่เหรอ!?”
เอมมี่ส่ายหัว “หนูคงไม่ไหวหรอก”
เธอมองแขนตัวเองที่อ้วนกลม “บ้านหนูอ้วนเป็นกรรมพันธุ์ ที่แล้วมาก็เคยลองหลายครั้งแล้ว แต่ไม่สำเร็จ”
“ทำได้ไม่นานต่างหาก” นารีบอก “คุณน่ะ...ก่อนลดน้ำหนักต้องฝึกบังคับใจตัวเองแล้ว เอมมี่”
“ระ...รู้แล้ว” เอมมี่นั่งก้มหน้าก้มตาอย่างหงอยๆ นารีจึงบอก “อย่าเอาแต่ก้มหน้า เชิดหน้าขึ้นเอมมี่!”
เธอจับตัวเอมมี่ให้ยืดขึ้น “เวลาคุย มองตาอีกฝ่ายด้วย”
“พอซักที!” เอมมี่พูดอย่างทนไม่ไหว นารีเงื้อมือขึ้น “เอมมี่”
เอมมี่คิดว่าจะโดนตีจึงหลับตาปี๋ ยกมือกันโดยอัตโนมัติ แต่สัมผัสเบาๆ ที่แตะแก้มทำให้เธอลืมตามอง
“เอมมี่” นารีเรียกน้ำเสียงอ่อนโยน “หลับตาลงนะ ลองจินตนาการดู”
เอมมี่หลับตาลง หูได้ยินเสียงโค้ชนารีพูดว่า “จินตนาการถึงรูปร่างที่ลดแล้วของคุณ...นึกถึงตอนไปปาร์ตี้กับภูผา นึกถึงฉากที่ภูผาส่งมือเชื้อเชิญคุณไปเต้นรำ”
เอมมี่คิดตาม สักพักก็ได้ยินเสียงโค้ชนารีพูดว่า “เอาล่ะ พอได้แล้ว ลืมตาขึ้น...เอมมี่”
เอมมี่ลืมตาขึ้น ตรงหน้าเธอมีชุดเดรสชุดหนึ่ง เธอมองเดรสชุดนั้น
“ของขวัญจากคุณนิมิตราค่ะ” นารีบอก “ใส่ชุดนี้ไปปาร์ตี้ ทำให้ภูผาหันกลับมาหาคุณ”
“เอ๋...ให้ฉันใส่เหรอ!?” เอมมี่ร้องเสียงสูงปรี๊ด ชุดตัวเล็กมาก เธอจะใส่ได้แน่เหรอ!?
นารียัดชุดนั้นใส่อ้อมแขนเอมมี่ เอมมี่กอดชุดนั้นเอาไว้ “...คะ...ค่ะ”
เธอมองชุดนั้นที่สวยเลิศมาก “ฉันจะ...พยายาม...”
นารียิ้มแล้วพาเอมมี่ไปนอน
ในค่ายมวย เล็กกำลังชกกระสอบทรายตุบๆ...
“ไง...เล็ก เป็นยังไงบ้าง?” เสียงดังออกมาจากนาฬิกาสมาร์ทโฟน เล็กตอบ “เออ...แทบแย่”
“เล็ก...พักซักหน่อยเหอะ...ดื่มโค้กไหม?” เสียงดังออกมาจากนาฬิกาสมาร์ทโฟนอีก เล็กชกกระสอบทรายไปพลางตอบ “ไม่ล่ะ เกรงใจ...”
“งั้นกินไก่ทอดรึเปล่า?” เสียงดังออกมาจากนาฬิกาสมาร์ทโฟนอีก เล็กไม่ตอบ เขาชกกระสอบทรายตุบๆ
“เล็ก...” เสียงเรียกดังออกมาจากนาฬิกาสมาร์ทโฟน เล็กกำมือแน่นชะงักกึก ตวาดว่า “หนวกหู!”
เขามองนาฬิกาเรือนนั้นที่ข้อมือแล้วด่า “ไอ้นาฬิกาบ้า ขืนไม่หุบปากซักทีจะทุบทิ้งซะเลย!”
“งั้น...เล็ก เค้กแครอทครีมชีสเยอะๆ ล่ะ?” เสียงนาฬิกาดังอีก เล็กหมดอารมณ์จะชกกระสอบทรายต่อ เขาเดินไปนั่งที่ม้านั่ง “เฮ้อ...”
เขากุมขมับอย่างรู้สึกปวดหัว ผู้หญิงคนนั้นร้ายจริงๆ อย่างที่นัฐว่าเลย
“ในตู้เย็น เบียร์กำลังเย็นเลย...เล็ก” เสียงนาฬิกาดังอีก เล็กโมโหจนหน้าดำทะมึน เขามองนาฬิกาเรือนนั้นแล้วถอดมันออกจากข้อมือ เงื้อขึ้นจะปาทิ้ง “ฮึ่ม!”
เขาชะงักค้างอยู่อย่างนั้น แล้วยิ้มมุมปาก “...ใช่แล้ว”
“เล็ก...ฮอทด็อกร้อนๆ ล่ะ