รายละเอียด : Dream Gallery เล่ม 4

Chapter 31 เด็กหญิงโรส 1
บทที่ 18 เด็กหญิงโรส
เช้าวันใหม่ นัฐพลก็ไปทำงานตามปกติ คราวนี้หัวหน้าให้เขากับทีมไปทำคดีแม่กับลูกที่ถูกฆ่าตายข้างบ้านหัวหน้า นัฐพลก็นำทีมไปสืบ ทีมก็เก็บหลักฐานสอบปากคำผู้พบเห็นเหตุการณ์ ได้ความว่าครอบครัวนี้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก แม่บ้านเป็นลูกจ้างชาวลาวที่ได้ใบอนุญาตทำงานอย่างถูกต้อง เป็นคนมาพบแม่กับลูกสาวเป็นศพอยู่ในห้องนอน ส่วนพ่อหายตัวไป ทำให้คดีนี้พุ่งเป้าไปที่ตัวพ่อว่าอาจจะเกิดมีปากเสียงทะเลาะกับแม่แล้วพลาดพลั้งลงมือฆ่าแม่กับลูก จากนั้นก็หลบหนีไป แต่หัวหน้าไม่เชื่อว่าพ่อจะทำเช่นนั้น เพราะพ่อเป็นคนที่รักเมียรักลูกมาก ไม่เคยมีปากเสียงทะเลาะรุนแรงอะไรกันเลย หัวหน้าจึงให้นัฐพลกับทีมเข้ามาสืบคดี
หลังจากทีมสอบสวนถอนตัวกลับไปแล้ว แม่บ้านก็ถูกปล่อยตัวออกมา ตำรวจก็ห้ามไม่ให้เธอออกนอกประเทศเป็นการชั่วคราวจนกว่าจะจับคนร้ายได้ ซึ่งเธอก็รู้ว่าตำรวจสงสัยว่าเธอเป็นคนฆ่าสามคนพ่อแม่ลูกแล้วอำพรางรูปคดี เอาศพพ่อไปทิ้งที่อื่น แต่เธอไม่ได้ทำจริงๆ นะ ตื่นเช้ามาเธอก็ทำงานตามปกติ ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนเจ้านาย แล้วเจอศพ ก็ทำเธอสติแตกไม่น้อยแล้ว เธอถูกสอบปากคำ ทั้งซักถาม ทั้งขู่เข่นให้ยอมรับสารภาพ เธอก็ได้แต่เล่าเหตุการณ์ไปตามความจริงหลายรอบไม่มีผิดเพี้ยนซักรอบ อีกทั้งภาพจากกล้องวงจรปิดในบ้านก็ยืนยันว่าตั้งแต่เธอเข้าห้องนอนของตัวเองไป ก็ไม่ได้ออกมาจนถึงตอนเช้า สิ่งนี้ช่วยทำให้เธอรอดพ้นจากการตกเป็นผู้ร้ายฆ่าคนตาย แต่ตำรวจก็ยังไม่ตัดประเด็นนี้ออกไป เธอจึงไม่อาจออกนอกประเทศได้ ไม่งั้นล่ะก็เธอจะรีบเก็บข้าวเก็บของแล้วเผ่นกลับบ้านเกิดทันที กลับไปตั้งหลักก่อนแล้วค่อยหางานใหม่
หลังจากถูกสอบปากคำมาอย่างยาวนาน ในที่สุดตำรวจก็ปล่อยเธอ เธอกลับมาถึงบ้านเจ้านาย แล้วก็เข้าห้องตัวเองไปเก็บกระเป๋ายัดเสื้อผ้าลงไป จากนั้นก็หิ้วกระเป๋าไปหาห้องเช่า เมื่อหาห้องได้แล้วเธอก็นอนซุกอยู่ในผ้าห่ม ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น คืนนั้นเธอหลับเป็นตายมาก แต่ภาพนั้นยังติดตาฝังใจ นอนคิดไปคิดมาก็เผลอหลับไป
“พี่แววๆ”
แววลืมตาขึ้นมา เห็นคุณโรสยืนอยู่ที่ปลายเตียง “หือ คุณโรสหิวแล้วเหรอคะ? งั้นรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวแววไปทำแซนวิสให้นะคะ”
“โรสไม่หิว โรสจะเล่นกับพี่แวว” โรสบอก แววยิ้มแล้วก็พยักหน้า “คุณโรสอยากเล่นอะไรคะ?”
“ขี่ม้า” โรสบอก แววจึงลุกขึ้นนั่งคลานสี่ขา โรสก็ปีนเตียงแล้วขึ้นไปขี่หลังแวว หนึ่งคนโตหนึ่งเด็กเล่นด้วยกันอย่างสนุก แววนั้นรักคุณโรสไม่แพ้คุณนายเลย เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่คุณนายคลอดคุณโรสจึงรักและผูกพันไม่น้อย
หนึ่งคนโต หนึ่งเด็กเล่นขี่ม้ากันไปสักพัก แล้วก็เปลี่ยนไปเล่นต่อโดมิโน ครั้นต่อโดมิโนจนเบื่อแล้วก็เปลี่ยนไปเล่นอย่างอื่น จนกระทั่งแววพูดว่า “ไปค่ะคุณโรสไปอาบน้ำให้ตัวหอมๆ รอคุณพ่อกลับมานะคะ”
ใบหน้าเล็กๆ ก็บิดเบ้ทันที “ไม่เอา! ไม่หาพ่อ! พ่อใจร้าย!”
แล้วโรสก็วิ่งผลุงออกจากห้องไปทันที แววตกใจ “คุณโรส...”
เธอสะดุ้งเฮือก หูยังแววเสียงตะโกนอยู่เลย เธอกะพริบตาปริบๆ “ฝันเหรอ?”