รายละเอียด : Dream Gallery เล่ม 9 (เล่มจบ)

บทที่ 46 ไล่ล่า
บนถนนที่ผ่านเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเขาอ่างฤๅไน ฝนตกลงมา ทำให้นิมิตราที่เดินอยู่ริมถนนเงยหน้ามองท้องฟ้า “อ่ะ!”
เธอมองสายฝนแล้วบ่น “ตกลงมาซะแล้ว อีกนิดเดียวเองแท้ๆ”
ขณะนั้นเองมีรถคันหนึ่งขับผ่านมา นิมิตรายิ้ม “โชคดีจัง”
เธอหยุดยืนอยู่ริมถนนยกมือโบกรถ ยิ้มหวาน รถ Jeep Cherokee คันนั้นค่อยๆ ชะลอแล้วหยุดลงตรงหน้านิมิตรา เธอเดินไปหารถคันนั้น “ขอโทษค่ะ ขอติด...”
กระจกรถเลื่อนลง มือหนึ่งยื่นไปจับมือนิมิตราหมับ!
“จับได้ซักทีนะ ‘เคาน์เตสลูเคเซีย’!” โฮเวิร์ดพูด เขาจับข้อมือผู้หญิงคนนั้นแน่นมาก นิมิตรามองด้วยสีหน้าเย็นชา เธอบิดข้อมือ ง้างหมัดอีกข้างต่อยพลั่ก!
โฮเวิร์ดถูกต่อยเข้าเบ้าตา จึงเผลอปล่อยมือ ทำให้นิมิตราหลุดมือไป เธอวิ่งหนีเข้าไปในป่าทันที โฮเวิร์ดรีบลงจากรถวิ่งตามไป “ฮึ่ม!”
เขาสั่งลูกน้อง “ตามไป!”
นิมิตราวิ่งหนีไวมาก เส้นทางที่เธอวิ่งผ่านไปทำให้นกบนต้นไม้ตกใจ พวกมันบินออกจากรังกันพรึ่บพรั่บ
เปรี้ยง!
“อ๊า!” นิมิตราร้องคำหนึ่ง เธอถูกยิงที่แขน เธอวิ่งหนีต่อไป ลูกน้องของโฮเวิร์ดตกใจ “เซอร์*!? จู่ๆ ก็ยิงอย่างงี้...”
(เซอร์ เป็นคำเรียกผู้ชายอย่างให้เกียรติในภาษาอังกฤษ)
“อีกฝ่ายเป็นเหมือนสัตว์ร้าย ถ้าประมาทพวกเราแหละจะถูกฆ่าตาย” โฮเวิร์ดหันไปตวาดลูกน้อง “ถึงยิงถูก มันก็ไม่ตายหรอก”
พวกลูกน้องอึ้งไป โฮเวิร์ดสั่งอีก “หารอยเลือด เก็บเลือดมาให้ได้!”
นิมิตราหยุดชะงัก มองแขนตัวเองที่บาดเจ็บ เลือดไหลเป็นทาง เลือดของเรา!?
เธอมองรอยเลือดแล้วตัดสินใจวิ่งหนีต่อไป เสียงฝีเท้าย่ำน้ำฝนดังจ๋อมๆ เธอวิ่งหนีไปจนกระทั่งถึงอ่างเก็บน้ำ พวกโฮเวิร์ดก็วิ่งตามไปไม่ลดละ “เจอแล้ว! อยู่นั่น!”
นิมิตรามองอ่างเก็บน้ำแห่งนั้นแล้วตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำทันที ซ่า!
เธอพุ่งลงไปใต้น้ำ โฮเวิร์ดเห็นเช่นนั้นก็สบถ “โธ่โว๊ย!”
เขาสั่งลูกน้อง “หามันให้เจอ!”
“ครับ” พวกลูกน้องรับคำสั่งแล้วแยกกันค้นหาตามริมน้ำทันที ส่วนโฮเวิร์ดก็ติดต่อชัยยศให้ส่งเจ้าหน้าที่ท่องถิ่นมาช่วยค้นหา ‘เคาน์เตสลูเคเซีย’!
ณ อาคารแห่งหนึ่ง ไม่ห่างจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติสักเท่าไหร่ รถวิ่งเข้าไปจอดหน้าอาคาร นิมิตราลงจากรถแล้วเดินนำเข้าไปในอาคาร ยามก้มหัวทักทาย “สวัสดีครับท่าน”
“อืม” นิมิตรายิ้มบางๆ ให้ยามคนนั้นแล้วเดินไป นัฐพลเดินตามไป เมื่อไปถึงลิฟต์ นิมิตราก็วางมือบนเครื่องสแกนหน้าลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเดินเข้าไปในลิฟต์ นัฐพลตามเข้าไป เขามองระบบรักษาความปลอดภัยที่ไฮเทคสุดๆ นิมิตราวางมือบนเครื่องสแกนในลิฟต์ มีเสียงดังว่า “ยินดีต้อนรับค่ะท่าน”
“ไปที่สวน” นิมิตราบอก เสียงดังขึ้นอีก “ท่านคะ คนที่มาด้วยพกอาวุธปืนมาค่ะ”
“อ๋อ...ไม่ต้องห่วง แขกของผมเอง” นิมิตราบอก เสียงดังอีกว่า “รับทราบค่ะ”
ลิฟต์เลื่อนขึ้นไป นัฐพลมองนิมิตรา
จนกระทั่งลิฟต์เปิดออก นิมิตราเดินนำออกไป นัฐพลเดินตามออกไป เขาเห็นต้นไม้เต็มไปหมด ยังกับยกป่ามาไว้บนอาคารแห่งนี้อย่างงั้นแหละ “โห?”
“ผมเช่าไว้ เหมือนสวนลอยฟ้าไหมครับ?” นิมิตราถาม นัฐพลยังงงๆ “หา? เออ...”