รายละเอียด : ลวงร้ายพ่ายกลิ่นรัก

"เธอมันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย! ไม่เคยรู้เลย" ไม่เคยรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหนกับการกระทำใจร้ายของเธอ
สายหมอกหันหลังให้และผละออกจากกายเธอเมื่อเขากำลังจะอ่อนแอต่อหน้าเธอให้เธอได้สมเพชกันอีกครั้ง ก่อนจะปัดความเสียใจนั้นไปเมื่อมือบางเอื้อมมาจับไว้
เขาสะบัดสัมผัสจากเธอโดยแรงจนมือนั้นหลุดไปอย่างง่ายดาย
กุลณดามองแผ่นหลังกว้างที่เคยอบอุ่นสำหรับเธอเสมอ แต่ตอนนี้เธอเหน็บหนาวเหลือเกินยามมองเขา สองแขนยกขึ้นโอบตัวเอง แต่เธอจะไม่ยอมแพ้หรอก
"พี่บอกแก้มสิคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่หมอก ฮึก"
สัมผัสที่ได้รับจากด้านหลังทำเอาสายหมอกยืนนิ่ง แต่กอดของเธอไม่ได้เพียงพอให้เขาหายจากความทรมานได้ ยิ่งคิดว่ากอดนี้เธอเคยให้ใครบ้างลับหลังเขา เขาก็ไม่ต้องการมันอีกแล้ว
"แก้มทำผิดอะไร บอกแก้มสิคะ โอ๊ย!"
"เธอทำอะไรลับหลังพี่ ต้องให้พี่พูดจริงๆ เหรอฮะ!" สายหมอกบีบแขนเรียวที่เขาเคยทะนุถนอมแน่นอีกครั้ง
กุลณดาแม้จะกลัวใจเขาแต่เธอก็ไม่หยุดค้นหาคำตอบ สมองทบทวนว่าเรื่องอะไรที่อาจทำให้เขาเข้าใจผิดกัน หรือเผลอทำอะไรโดยที่ไม่บอกเขาตรงๆ
ก่อนดวงตาคู่โตจะเบิกกว้าง เมื่อนึกได้ว่ามีเพียงเรื่องเดียวที่เธอพูดกับเขาตรงๆ ไม่ได้เพราะเพื่อนอย่างรัณกรขอเอาไว้
เรื่องของรัณกรไม่ผิดแน่
"ระ รัณเหรอคะ ถ้าเป็นเรื่องรัณแก้มอธิบายได้ รัณเป็นเพื่อน..."
"จนป่านนี้แล้วยังจะโกหกอีก เธอคิดว่าพี่โง่มากใช่มั้ยแก้ม ฮะ! พี่มันโง่ในสายตาเธอมากใช่มั้ยฮะ!" สายหมอกสุดทนกับคำพูดหลอกลวงของเธอ มือเขย่าร่างของคนตรงหน้าจนหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
"ฮึก ฮือ พี่หมอกขา แก้มเจ็บ"
จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องสะอื้นจากเจ้าของร่างจึงพลันได้สติ เขาเธอลงและเป็นผลให้ร่างบอบบางนั้นร่วงลงกับพื้นห้องทันที
"กลับไป และอย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก"
"ไม่เอา! ไม่เอาแบบนี้นะคะพี่หมอก ฮึก ฟังแก้มก่อนนะ ได้โปรด เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ"
"ใครจะรักผู้หญิงมักมากแบบเธอลง!" สายหมอกตวาดออกไปอย่างหมดความอดทน เขาทนไม่ได้ที่จะเป็นคนโง่ให้เธอหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ได้อีกแล้ว
"พี่หมอก ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้ ฮือๆ" กุลณดากระถดกายเข้าหาเขา แต่สายหมอกกลับขยับกายหนีและสาดถ้อยคำใจร้ายใส่เธอทันที
"ฉันกำลังจะหมั้นกับขิม เราตกลงกันแล้ว"
คล้ายว่าโลกนี้มืดมิดลงทันใดกับความจริงที่เขาบอกกัน
"ไม่จริง พี่หมอกโกหก!" ดวงตาคู่หวานสบตาเขาอย่างหวาดหวั่น ใบหน้าส่ายสั่นด้วยไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้
สายหมอกเหยียดยิ้มร้าย ก่อนจะสบมองดวงตาฉ่ำน้ำตรงหน้า แล้วจับปลายคางของเธอให้ช้อนมองกันชัดๆ
"สบายใจที่จะคิดแบบนั้นก็เชิญเลย"
เพียงเท่านั้นเสียงร้องไห้โฮก็ดังก้องไปทั้งห้อง