รายละเอียด : จะร้ายจนกว่าจะรัก

จะร้ายจนกว่าจะรัก เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องที่เคยสนิทกันตอนเด็ก แต่ต้องแยกย้ายกันไปเติบโต ก่อนจะกลับมาพบกันใหม่เพราะความต้องการของแม่ๆ ที่อยากให้ลูกๆ เกี่ยวดองกัน

แม่มักจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกเสมอ แต่สิ่งที่ดีที่สุดของแม่มักไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา
เรื่องอื่นคงใช่ แต่เรื่องหัวใจ

แม่บอกเธอเป็นน้อง เขาเป็นพี่ต้องดูแลให้ดี

หึ! พี่น้องท้องชนกันอะดิ

"งั้นบอกมา ทำอะไรปรางบ้าง บอกมาสิ"
"ไม่อยากใช้เรื่องเมาเป็นข้ออ้าง เพราะถึงจะเมาพี่ก็มีสติพาเธอมาถึงที่นี่ ตอนแรกก็จะเอามาทิ้งไว้บนเตียง แต่ปรางบ่นอยากอาบน้ำ ร้องหาแต่อ้อน อ้อน อ้อน แถมยังบ้าบิ่นถอดชุดต่อหน้าพี่ด้วย"
"หา!" คนตกใจตัวเองตาโต พออีกฝ่ายพยักหน้ายืนยัน เธอถึงกับหน้าซีดเผือด
"อื้อ นั่นแหละ นี่ก็กินเหล้าด้วยไง มันเลยมีอารมณ์ เห็นขาวๆ เนียนๆ ทรงโตๆ "
"หยุด ข้ามเลย ตรงนี้ข้าม!"
"หึๆ ไม่เด็กแล้วจริงๆ ด้วย"
"กรี๊ด! หยุด!"
"โอ๊ะ!" เธอกรี๊ดใส่หูไม่พอยังอัดกำปั้นมาที่แขนเขาอีก
"แล้วจบยังไง"
"ก็"
"ก็อะไรเล่า!"
"เลอะเทอะทั้งคู่ แต่พี่ไม่ได้จิ้มเธอนะ"
"ไม่ได้ทำแล้วเลอะเทอะได้ไง ปรางไม่ได้อ่อนต่อโลกนะ อย่ามาโกหก"
"ก็จูบ ใช้ไอ้นี่" เขายกนิ้วขึ้นกระดิก
แต่แค่นั้นหน้าปริยฉัตรก็แดงปลั่งแล้ว ฮือๆ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี้ย
"แล้วก็"
"แล้วก็อะไร ยังจะมีอีกเหรอ เกินกว่านี้ปรางเสียตัวให้พี่แล้วไหม"
"มันก็ยังไม่ครบกระบวนการ ไม่นับได้ปะ"
"ไอ้พี่ภณ!"
"เออๆ ก็ไอ้ภณคนน้องมันเห็นเธอน่ารักเลยอยากชิมบ้าง แต่มันแค่นิดเดียวนะ สาบานไม่จบกระบวนการแน่นอน"
ริมฝีปากบางเผยอขึ้นลงอยู่อย่างนั้น เลือกคำพูดไม่ถูกเลยว่าควรจะเอายังไงต่อ

พร้อมด้วยกลุ่มแก๊งบ้าบอที่จะมาร่วมสร้างสีสัน ซึ่งแต่ละคน ทรงอย่างเป๊ะ แต่เอ๊ะเรื่องผู้หญิง ชอบเขาแต่ลีลาจัดท่ามาก โบ๊ะบ๊ะๆ เรื่องคนอื่นอย่างเก่ง เรื่องตัวเองอย่างกาก บางคนก็ความพยายามอยู่ที่ไหน ความบรรลัยอยู่ที่นั่น

"อะไรของมึงเนี่ย ท่าทางน่ารำคาญฉิบหาย สาวไม่เอา แดกแต่เหล้า"
"บอกแล้วอารมณ์ไม่ดีไง"
"นั่นแหละ แล้วอะไรทำให้มึงอารมณ์ไม่ดี"
"คุณปราง" วิริยะยักคิ้วตอบแทน
"เหอะ กูว่าแล้ว ไง จะปฏิเสธไหม"
"ไหนบอกมาช่วยกูทำงาน แต่หายไปกับเพื่อนทั้งวัน"
"มีงานอะไรให้น้องมันทำ ใช้ไอ้วิทย์ก็ได้ นั่งว่างทั้งวันเนี่ย อย่าอ้อมโลก กูรำคาญ เสียเวลาแดกเหล้า"
"มึงก็ไม่ต้องสนใจกูไง ไปแดกเหล้าของมึงเหอะ"
"ถ้ากูถีบนายมึงตกน้ำจะว่าไงไอ้วิทย์"
"หึๆ" วิริยะกับจิรภัทรหัวเราะพร้อมกัน
"ชอบน้องแล้วไม่บอกเขาไปดีๆ วะ มาทำงอแงกวนส้นตีนคนอื่นเนี้ย"
ณภณเงียบ มองไปยังวิวเบื้องหน้าหมายคลายความกดดัน "ปรางเป็นเด็กแม่ มึงก็รู้"
"อ้อ ไม่อยากได้ของของแม่อีกแล้วสินะมึงอะ"
"อย่างอื่นไม่อยากได้ แต่อันนี้เหมือนจะอยากได้...ว่ะ..." พอโดนคาดคั้นหนักเข้าเลยต้องยอมรับสารภาพไปเบาๆ
"อยากได้ก็หยิบ นี่ ไอ้ภณ ที่ผ่านมาบางอย่างของแม่มึงอาจไม่ดีสำหรับมึง แต่มันก็ไม่ใช่ทุกชิ้นปะวะ"
"เหตุผลใช้กับเรื่องอื่นได้ ยกเว้นเรื่องนี้นะครับบอส เรื่องนี้ต้องใช้ใ