รายละเอียด : วาดใจ
วาดใจเป็นรับ..และเป็นรับผู้ที่ผิดหวังกับความรักมามาก และแน่นอนว่ามันต้องเป็นความลับ ความลับของพนักงานเงินเดือนธรรมดา หน้าตาธรรมดา นิสัยธรรมดา แต่ความไม่ธรรมดาของเขานั้นกลายเป็นข่าวแพร่สะพัดไปทั่วทั้งบริษัท แม้แต่รองประธานยังต้องมองหน้าเขาพร้อมแสยะยิ้มอย่างสมเพช
'พี่วาดเป็นเกย์'
'อุ๊ย จริงป่ะ นี่เห็นว่าพี่วาดก็หล่อดี ตัวก็โต กล้ามก็โต ไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นเก้งอะ'
'เสียดายจังเนอะ'
เสียดายอะไรกันล่ะ..การที่เขาจะเป็นเกย์ มันใช่เรื่องน่าเสียดายหรือไงกัน
ทำไมต้องทำเหมือนเขาเป็นตัวตลก
การเป็นเพศที่สามมันทำให้คุณค่าความเป็นมนุษย์ในตัวเขาลดลงด้วยหรือเปล่า
มันเลวร้ายมากขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้ถูกปฏิบัติแบบนี้
วาดใจไม่ได้อยากต่อว่าตัวเองเลยสักนิด แต่คำติฉินนินทาเหล่านั้นที่ลอยมาตามลมมันเหมือนกับใบมีดพันเล่มที่กวัดแกว่งอยู่ตามทางที่เขาเดิน และวาดใจเจ็บปวดกับมันจนไม่อยากจะทนฟังแม้แต่คำเดียว
"ผมช่วย"
ไม่มีใครอยากช่วยหรอกวาดใจ มีแต่คนที่จะเข้ามาเยาะเย้ยนายทั้งนั้น
"ถ้านายจะเข้ามาหัวเราะเยาะฉันก็รีบทำเถอะ..ฉันรู้ว่าที่หมอนั่นพูดถึงฉันมัน..น่าสมเพช"
"ไม่ใช่นะครับ"
....
"ผมตั้งใจมาช่วยเพราะเป็นห่วง หากคุณไม่อยากฟัง ผมก็จะทำให้ไม่ได้ยิน"
เป็นห่วงเหรอ
บนโลกนี้ ไม่มีใครห่วงนายจริงๆหรอกวาดใจ.