รายละเอียด : จอมโจรไฟมาร

ฝีเท้าม้าห้อตะบึงนำขบวนรถม้าส่งตัวเจ้าสาวออกวิ่งไปเบื้องหน้า
โดยมีจุดหมายคืองานวิวาห์ของ ‘นาง’... หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ งดงาม และเพียบพร้อม
แต่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าโชคชะตาจะโยนบุตรสาวขุนนางใหญ่เข้าสู่วังวนแห่งเคราะห์กรรมที่ไม่มีวันจบสิ้น
เมื่อเธอกำลังตกเป็นเป้าหมายของกลุ่มโจรป่าผู้ชั่วช้าเหี้ยมโหด เพื่อจะดักปล้น ฉุดคร่า ลักพาตัวไป
และไม่มีวันที่จะได้ร่วมพิธีวิวาห์กับเจ้าบ่าวของนางอีกจนชั่วนิรันดร์

ในเงามืดของป่าใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยแมกไม้รกทึบจนแสงแดดไม่อาจส่องกระทบพื้น
คืออาณาจักรของเหล่าชนนอกกฎหมายภายใต้การปกครองของ ‘เขา’
จอมโจรล่ารักผู้ป่าเถื่อน อำมหิต และไม่เคยอิ่มเอมในรสพิศวาส
เขาหล่อเหลา เร่าร้อน และเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของอันตราย...
ที่สามารถสะกดให้เชลยสาวทุกคนยินยอมทอดกายอยู่ในอ้อมกอดอย่างเต็มใจ
แต่หากใครกล้าขัดขืนความต้องการของเขา
ชายหนุ่มก็พร้อมที่จะปลดปล่อยวิญญาณสัตว์ร้ายผู้หิวกระหายในกาย
เพื่อฉีกขยี้ร่างของเหยื่อสวาทอย่างไร้ความปรานี

“ทำไมไม่ออกไปรับข้า” คำถามของไฟมารทำให้นางรีบเบือนใบหน้ากลับมา
“ข้าไม่รู้” ใช่ นางไม่รู้นี่นาว่าต้องออกไปรับเขาด้วย
“ไม่รู้ว่าต้องออกไปรับข้านี่นะ เป็นเมียโจร ผัวไปปล้นกลับมาเจ้าก็ต้องออกไปรับขวัญข้าสิ... เจ้าคิดอะไรอยู่”
เพราะว่านางนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ มหาโจรจึงต้องเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัยใคร่รู้
“เปล่า” นางเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเขา
“งั้นมารับขวัญข้า”
“รับขวัญ ทำยังไง?” คำพูดแปลกๆของเขาทำเอานางมุ่ยหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
ก่อนจะรู้ตัวว่ารับขวัญหมายถึงอะไร เรียวปากอิ่มก็ถูกดูดกลืนเข้าสู่ปากหนาของไฟมารอย่างรวดเร็ว
มหาโจรเก็บเกี่ยวความหอมหวานบนริมฝีปากฉ่ำของกอพเยียอยู่ชั่วครู่
จนรู้สึกหายอยากแล้วจึงถอดถอนริมฝีปากออกมา กระดกปลายลิ้นเลียไล้ริมฝีปากด้านบนอย่างพึงพอใจ
หญิงสาวแทบจะกระทืบเท้าร้องกรี๊ดให้ลั่นป่าในความเอาแต่ได้ของไฟมาร
แต่นางก็ทำได้เพียงแค่กำมือทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น
จ้องมองไฟมารราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
ที่กระทำการหยามเกียรติและศักดิ์ศรีของนางต่อหน้าผู้คนมากมาย
“แบบนี้แหละที่เขาเรียกว่ารับขวัญ ต่อไปเวลาข้าออกปล้น กลับมาแล้ว
เจ้าต้องรับขวัญข้าแบบนี้ เข้าใจไหม”