รายละเอียด : หม่าม๊า มะยมไม่ชอบพี่แทน

- คอนโดชาร์โด้ –
“หม่าม๊า หนูขอไปด้วย หนูตามไปด้วยนะ”
“ไม่ได้หรอกลูก หนูอยู่กับพี่แทนนี่แหละ ป๊ากับม๊าบินไปเคลียร์งานแค่สองอาทิตย์เองนะลูก” มะปรางจูงมือลูกชายพามาส่งหน้าห้องคอนโดของลูกชายเพื่อนสนิท
“หม่าม๊า หนูกลัว หนูไม่รู้จักพี่เค้า” มะยมกอดแขนคนเป็นแม่แน่น
“ลูกชายลุงทินไงลูก พี่เค้าเป็นคนที่หนูร้องจะแต่งงานด้วยเลยนะ” มะปรางกุมมือเล็กของลูกชายจอมระแวงพลางยิ้มปลอบอย่างอ่อนโยน
“หม่าม๊าไม่เอา พี่แทนน่ากลัว” มะยมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนชื่อแทนหน้าตาเป็นยังไง
“น่ากลัวอะไรกันล่ะ เมื่อก่อนหนูตามติดพี่เค้าแจ ม๊ามารับหนูยังไม่อยากกลับบ้านเลย”
“หนูจำไม่ได้แล้ว ไม่อยู่นี่นะหนูไม่เอา หม่าม๊าเอาหนูไปด้วยนะ”
“น้องมะยม เดี๋ยวม๊าจะตีถ้าหนูยังดื้ออยู่แบบนี้นะ ม๊าไปทำงานนะลูก แค่สองอาทิตย์เอง พี่แทนทั้งรักทั้งเอ็นดูหนู ไม่ต้องกลัวหรอกลูก” มะปรางพยายามพูดปลอบลูกชายไม่ให้ตื่นกลัวเกินเหตุ
แกร๊ก..
“เฮือก!”
“อ้าว? มาแอบหลังม๊าทำไมล่ะ คนนี้พี่แทนไงคะ สวัสดีพี่เค้าสิลูก” มะปรางดันตัวมะยมมายืนด้านหน้าทักทายหนุ่มร่างสูงเจ้าของห้อง
“สะ สวัสดีครับ” มะยมยกมือไหว้คนตัวโตมือสั่น มะปรางมองลูกชายพลางส่ายศีรษะอย่างอ่อนแรง
“สวัสดีครับน้องมะยม สวัสดีครับป้ามะปราง” แทนยกมือรับไหว้คนตัวเล็กและไหว้ทักทายผู้ใหญ่พร้อมรอยยิ้ม สายตาคมมองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้ายืนตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ฝากน้องด้วยนะลูก จะให้อยู่บ้านคนเดียวก็กลัวจะไม่รอด ขี้กลัวซะขนาดนี้” มะปรางดันกระเป๋าเดินทางใบกลางใส่เสื้อผ้าของลูกชายให้แทนและหันมาลูบหลังปลอบลูกชายให้หายตื่นกลัว
“ไม่เป็นไรครับ ช่วงนี้ผมว่างพอดี” แทนยกยิ้มพลางเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเค้า
“งั้นป้าไปก่อนนะ มีอะไรโทร.มานะลูก ช่วงนี้น้องไม่มีเรียน อาจจะงอแงขี้กลัวไปหน่อยแต่น้องว่านอนสอนง่าย คุยกับน้องดี ๆ นะลูก” มะปรางดันแผ่นหลังลูกชายเบา ๆ พลางโบกมือลาและเดินออกมาทันที
“หม่าม๊า..”
“ไง” เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลังจนมะยมสะดุ้งโหยง
“หนูจะตามหม่าม๊า”
“ก็ไปสิ ฉันรั้งขานายไว้รึไง” แทนตอบกลับน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด เด็กหนุ่มโตจนอายุ 18 ปีแล้วยังร้องตามแม่ราวกับเด็กน้อยอายุ 3 ขวบ
“ฮึก หม่าม๊า” มะยมปาดน้ำตาวิ่งตามมะปรางมาจนเกือบถึงลิฟต์แต่ไม่ทันการ ประตูลิฟต์ปิดลงเสียก่อน
“หนูไปด้วย” นิ้วเล็กพยายามกดปุ่มเปิดแต่ลิฟต์นั้นลงไปชั้นล่างเสียแล้ว
“เข้าห้อง” แทนเดินตามมาลากมะยมที่ร้องไห้คร่ำครวญกลับเข้าห้องพลางปิดประตูเสียงดังลั่น
ปัง!
“ฮึก ฮื่อ หนูอยากกลับบ้าน” มะยมกอดตัวเองร้องไห้โฮ ท่าทีร่างสูงตรงหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อแม่มะปรางไม่อยู่ด้วย
“เงียบ! จะร้องทำห่าไรฮะ! นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ” แทนตะคอกใส่เสียงดังอย่างหงุดหงิด “ฉันไม่ได้อยากรับหน้าที่เลี้ยงเด็กปัญญาอ่อนแบบนายหรอก”
“อึก” มะยมกลืนก้อนสะอึกด้วยความตกใจ
ใจร้าย คนนี้ใจร้ายมาก ๆ เลย
“นู่นห้องนาย อยู่ในนั้นเงียบ ๆ ล่ะ ฉันจะทำงาน” แทนกระชากแขนมะยมจนเดินเซมาซบอก ก่อนจะลากเข้ามาในห้องนอนพร้อมลากกระเป๋า