รายละเอียด : สามเกลอ ชุดวัยหนุ่ม เล่ม 27

 ล่องป่า
อากาศปลายเดือนมีนาคมร้อนอบอ้าวจนกระทั่งแม้แต่คนที่ไม่มีสตางค์ก็ถึงกับปริปากบ่นว่าร้อน แทบจะทำการงานไม่ได้ ส่วนคนที่มีสตางค์ แน่นอนละ ร้อนแทบจะตายเอาทีเดียว หอบลูกหอบเมียไปหัวหิน-ศรีราชา หรือตามหัวเมืองชายทะเลจะเห็นได้ทุกเที่ยวรถไฟ
พูดถึงคนมีสตางค์มาก ท่านก็คงจะทราบแล้วว่า พล นิกร กิมหงวนของเรา มีสตางค์ขนาดหนักทีเดียว โดยเฉพาะกิมหงวนด้วยแล้ว ฐานะของเขาคือมหาเศรษฐีคนหนึ่ง ฉะนั้นความมีสตางค์นี่แหละ ทำให้สามเกลอรู้สึกว่าอุณหภูมิของอากาศในระหว่างนี้ร้อนจนกระทั่งทำการไม่ได้
พล นิกร กิมหงวน และเจ้าคุณปัจจนึกฯ ได้ลงมติเห็นพ้องกันว่า ควรจะหยุดพักผ่อนงานอาชีพสักหนึ่งอาทิตย์เพื่อเดินทางไปตากอากาศ เจ้าคุณปัจจนึกฯ อยากไปหัวหิน อาเสี่ยจะไปสงขลา พลอยากไปเชียงใหม่ ส่วนนิกรอยากไปเที่ยวเกาะตะรุเตา
เมื่อต่างคนชอบสถานที่ที่จะไปคนละแห่ง เจ้าคุณปัจจนึกฯ ก็เสนอญัตติด่วย ขอให้สมาชิกเปลี่ยนจากการไปตากอากาศเป็นการไปล่าสัตว์ในป่าสูงจะดีกว่า เพราะนอกจากจะได้ชมธรรมชาติป่าเขาลำเนาห้วยแล้ว ยังจะได้ผจญกับสิงห์สาราสัตว์ ตลอดจนได้พบได้เห็นสิ่งต่างๆ ที่ไม่เคยพบเห็น

- เจ้าแม่ตะนาวศรี
ความร้อนแรงของแสงอาทิตย์ ความหิวกระหายและความอ่อนระโหยโรยแรง ทำให้เชลยของพวกคนป่าทั้งห้าคนสะบักสะบอมไปตามกัน จากเช้าจนกระทั่งเที่ยงวันต้องถูกพันธนาการมัดหลังแอ่น และต้องเดินบุกป่าฝ่าดงไปกับพวกมนุษย์หินชาติ โดยไม่มีเวลาหยุดพักผ่อนเลย น้ำแม้แต่หยดเดียวไม่ได้ดื่ม ทั้งห้าคอแห้งผากอยากดื่มน้ำแทบขาดใจตาย น่าสงสารเจ้าคุณปัจจนึกฯ อย่างยิ่ง ท่านแก่แล้วเมื่อต้องทนทุกข์ทรมานอย่างนี้ ก็มีท่าทางว่าจะตายเอาทีเดียว เจ้าคุณล้มลุกคลานมาตลอดทาง เดินช้ามันก็ดีด้วยด้ามหอกโหดร้ายใจอำมหิต ทั้งห้าคนไม่นึกหวังที่จะรอดพ้นความตายแล้ว เจ้าแห้วกับกิมหงวนร้องไหนตลอดทาง ส่วนนิกรพยายามประจบญาติดีกับหัวหน้าคนป่า แต่อ้ายเปรตนั้นไม่ยอมพูดอะไรด้วยเลย

- มรณะนคร
เราจะพาท่านผู้อ่านมาที่นี่ จงหลับตาของท่านเถิดเดินตามข้าพเจ้ามา โน่นระหว่างเทือกเขาตะนาวศรีตอนใดตอนหนึ่งตอนนั้นคือที่ตั้งของ ‘มรณนคร’ หรือเมืองถ้ำดินแดนที่แสนสว่างแห่งอารยธรรมส่องไปไม่ถึง ที่ซึ่งเป็นนิคมแห่งพวกชาวมนุษย์ที่ดุร้ายใจอำมหิต ไม่มีความประสงค์จะคบค้าสมาคมกับโลกภายนอก เหมือนกับคนที่มีสตางค์มากๆ แล้วไม่อยากรู้จักใคร  ‘มรณนคร’ เต็มไปด้วยถ้ำใหญ่น้อยติดต่อกันอันเกิดจากธรรมชาติ ประชาชนชาวเมืองนี้ไม่ต้องดิ้นรนกระวนกระวายหาสตางค์ใช้เหมือนเมืองเรา เพราะที่นี่ไม่มีโรงหนัง ไม่มีราชวงศ์ ร้านกาแฟสักร้านก็ไม่มี อะไรๆ ไม่มีทั้งนั้น ไม่มีการซื้อขายแม้กระทั่งลูกสาวสวยๆ ใครรักใคร่ชอบพอกันก็ตกลงเป็นผัวเมียกันเอง ไม่มีกฎบัตรกฎหมาย มีแต่บทบัญญัติคือประกาศิตขององค์พระแม่เจ้ารับสั่งอย่างไร ก็ต้องเป็นไปอย่างนั้น ทุกคนถือเสมือนว่าองค์อัปษวรวดีเป็นเจ้าชีวิตของเขาส่วนยอดสักการะของ ‘ชาวมรณนคร’ คือเทวรูปพระกาฬซึ่งแกะสลักด้วยศิลาประดิษฐานอยู่ในท้องพระโรงแห่งนครนี้ ความดุร้ายใจอำมหิต สืบเนื่องมาแต่ครั้งบรรพบุรุษ เชลยของพระแม่เจ้าที่ตกมาที่นี่ จะต้องถูกพิพากษาประหารชีวิตด้วยการบูชายัญทั้งสิน้น ฉะนั้นบุคคลภายนอกจึงไม่รู้ว่าท่าทกลางป่าดงพงไพร จะมีเมืองๆ หนึ่งตั้งอยู่หลายศตวรรษแล้ว