รายละเอียด : น่านฟ้าของทิวไผ่

จากวันนั้น...................."มึงมีอะไรจะคุยกับกูเหรอ""คือ...""อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี่ยไอ้ตัวแสบ""กูชอบมึง!!""กูขอโทษที่ทำให้มึงรู้สึกแบบนั้น แต่กูคงตอบรับความรู้สึกของมึงไม่ได้หรอกนะ กูยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้ว่ะ ขอโทษด้วย""ไม่เป็นไร รอให้มึงพร้อมก่อนก็ได้ กูรอมึงได้ รอได้จริง ๆ นะ""อย่าเลย มึงรอไม่ไหวหรอก ตอนนี้กูอยากสนใจแค่เรื่องเรียนก่อนว่ะ พอเรียนจบกูก็ต้องให้ความสำคัญกับงานที่ต้องรับผิดชอบอีก พอถึงเวลานั้นมึงอาจจะเจอคนที่ถูกใจมากกว่ากูก็ได้""มึงไม่เคยรู้สึกชอบกูสักนิดเลยเหรอ""กูคิดกับมึงแค่รุ่นน้องในมหาลัยก็เท่านั้น ขอโทษนะ""อืม เข้าใจ"************************************************************************ถึงวันนี้....................."พี่น่านลองชิมอันนี้ดูสิครับ" "!!!!!!""อร่อยไหมครับ" เลม่อนเอียงคอถามน่านฟ้าด้วยทางที่น่ารัก ก่อนที่เสียงทุ้มจะตอบกลับอีกฝ่ายหนึ่งอย่างใส่ใจ"อืม แต่หวานไปนิดนึงนะ พี่ว่าเลม่อนต้องงดทานของหวานบ้างแล้วนะ""แต่เลม่อนชอบกินแบบนี้นี่นา""น...นี่คือคำตอบที่มึงบอกกูว่าไม่อยากมีความรักในตอนนี้เหรอ""...""อ่าวพี่ไผ่ ลองกินขนมร้านนี้ด้วยไหมครับ อร่อยมากเลยนะครับ แต่พี่น่านเขาบอกว่าหวานไปหน่อย"ทิวไผ่ได้แต่ยืนมองน่านฟ้าอย่างต้องการคำตอบ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยังหน้าด้านยืนอยู่ตรงนี้ต่อ ทิวไผ่รู้แค่ว่าต้องการคำอธิบายจากคนตรงหน้าเท่านั้น"ถ้าวันนั้นมึงบอกกูว่ามึงมีคนที่ชอบแล้ว กูจะไม่รู้สึกแย่แบบนี้เลยน่านฟ้า""เอาเป็นว่ากูขอโทษมึงด้วยก็แล้วกัน""ขอโทษ ฮึ พูดง่ายดีนี่" ตอนนี้ทิวไผ่รู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าตอนที่สารภาพรักกับเขาแล้วโดนปฏิเสธกลับมาซะอีก"ความจริงกูมีคนที่ชอบแล้ว กูขอโทษจริง ๆ""เข้าใจแล้ว"************************************************************************สู่วันที่........................"ระวัง!!"ผลัวะ ปึก โครมมม"ตัวเล็ก!!!"เสียงร้องของชายหนุ่มดังขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รักพุ่งเอาตัวเข้ามาบังเด็กน้อยเอาไว้ท่อนไม้ขนาดพอดีมือของกลุ่มคู่อริฟาดลงไปโดนร่างบางนั้นอย่างจัง เพราะทิวไผ่เข้ามาขวางในแนวเหวี่ยงของท่อนไม้นั้นพอดีบอกแล้วไงว่าอย่าลงไปซื้อของคนเดียวตอนดึก ๆ มันอันตรายเสียงทุ้มในความทรงจำดังก้องในหัวอีกครั้ง พร้อมกับร่างบางที่กอดเด็กน้อยเอาไว้แน่นจะค่อย ๆ ล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรงกลิ่นสนิมเริ่มฉุนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อจำนวนเลือดบนพื้นกระจายเป็นวงกว้างมากขึ้น"คราวหลังถ้าจะลงมาซื้อของเวลานี้ต้องบอกกูก่อนทุกครั้งนะ...เข้าใจไหม"************************************************************************......ทุกอย่างมันสายไปแล้ว"เอ่อ...ขอโทษนะ กูจำพวกมึงไม่ได้จริง ๆ กู...""มึง...จำกูไม่ได้จริง ๆ เหรอ" ผู้ชายผมสีบลอนด์ทองเดินเข้ามาถามทิวไผ่ด้วยน้ำเสียงที่ดูจะติดสั่นเล็กน้อย แถมแววตาของอีกฝ่ายดูเศร้ามากจนทิวไผ่แอบใจหวิวไปด้วย"ขอโทษนะ แต่มึงเป็นใครเหรอ""!!!!!"