รายละเอียด : จอมใจสุริยะ

ยิ่งปกป้องเจ้าชายสุริยะก็ยิ่งแค้นใจไปอีก
เหมือนกำลังถูกแย่งชิงหัวใจไปต่อหน้า
นางกำลังปกป้องคนที่สร้างความอัปยศให้เขา
ทำให้เขากลายเป็นคนไร้ความสามารถไม่สามารถปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักได้
"ถ้าคิดว่ามันสามารถแลกชีวิตเพื่อเจ้าได้ เราก็ทำได้เช่นเดียวกัน"
พูดจบเจ้าชายสุริยะก็ใช้ปลายดาบหันเข้าหาตัวเอง
"พระองค์อย่าทำเช่นนี้เพคะ" อโณทัยตกใจเอ่ยห้ามปราม
แต่เจ้าชายสุริยะก็ยืนกรานหนักแน่น
"ถอยออกมาให้เราฆ่ามันเสีย หรือไม่ก็เป็นเราที่ตายต่อหน้าเจ้า"
****************************
อโณทัยจึงขอแท่นถ่านและกระดาษเพื่อวาดสิ่งที่ต้องการลงไป
ลักษณะชิ้นแรกเหมือนกับหม้อดินทั่วไปมีหูจับสองข้างมีฝาปิดหม้อขนาดพอดี
ส่วนชิ้นด้านล่างเหมือนเตาถ่านที่ปากของมันเท่ากับขนาดของหม้อ
ชิ้นสุดท้ายเป็นแผ่นรองเตาและหม้อ
พร้อมกับจานขนาดใหญ่กว่าปกติถึงสามเท่า
ที่นางวาดมาทั้งหมดนั้นคือ หม้อจิ้มจุ่มสูตรเด็ดของพระมารดา
ที่พวกเราชอบทำกินกันอยู่บ่อย
"เจ้าต้องการเอาหม้อพวกนี้ไปทำอันใด"
"ข้าจะเปิดร้านจิ้มจุ่ม"
"จิ้มจุ่ม?"
****************
อโณทัยมอง เจ้าสิบ เจ้าห้า เจ้าหก และเจ้าเจ็ด
เสือสี่ตัวที่เหลืออยู่แสดงว่าที่เหลือคงตามพระมารดานางกลับไปยังแคว้นสัตยะเป็นแน่
เจ้าชายสุริยะมองเจ้าห้าอย่าตาตื่นเพราะมันตัวโตใหญ่สุดเท่ากับสิบคนโอบ
สำหรับอโณทัยแล้วขนาดของตัวมันก็เท่าแม่ที่คลอดมันมาไม่ได้ตกใจอะไร
"พญาเสือจริงๆ ด้วย เราอยากเลี้ยงพวกมัน"
พวกมันยอมให้เลี้ยงไหมล่ะ ปกติแล้วถ้าไม่ใช่พระมารดาและตนก็ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้พวกมันได้
จะให้มันยอมสยบท่านก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ
ตอนนี้เจ้าห้าขยับเท้าเข้ามาแล้ว สายตานั้นเหมือนกำลังจะมาอ้อนอย่างเคย
อโณทัยเลยยกคันธนูขึ้นทำให้มันหยุด เจ้าเสือหยุดนิ่งด้วยความสงสัย
ฟิว.นางยิงไปทันที ดอกธนูเปลี่ยนทิศไปด้านหลัง
พวกมันก็วิ่งตามดอกธนูไปไม่ได้หวาดกลัวสักนิด
ตอนนี้เจ้าชายสุริยะหันมาตะหวาดใส่ "นางยังไม่อนุญาตให้ยิง
เห็นหรือไม่ว่าพวกมันหนีไปหมดแล้ว"
คำว่าหมดแล้วเสียงเบาลง เมื่อเจ้าห้าและตัวอื่นๆ
วิ่งกลับมาใหม่พร้อมกับคาบดอกธนูในปาก
บ้าไปแล้วนางให้พวกมันหนีไปพวกมันกลับนึกว่านางเล่นด้วย
นางจะบ้าตาย... หมดกันพญาเสือที่ยิ่งใหญ่
*******************
จบสุขนิยมค่ะ