รายละเอียด : ท้ายเรือนคุณหลวง

*คุณหลวงเจ้าขา โปรดปรานีอิฉันด้วยเถิดเจ้าค่ะ*

คำโปรย...
เจิมจันทร์ต้องแอบซุ่มตัวอยู่หลังพุ่มดอกเข็ม หล่อนนั่งตรงนี้มาได้หลายชั่วโมง จนตอนนี้ตะวันตกดินไร้สิ้นแสงสว่าง เจิมจันทร์ก็ยังใช้พุ่มไม้ดกหนานี้เป็นที่กำบังร่างกาย  โดยสายตากลมโตยังคงจับจ้องไปยังเรือนไม้ยกสูงชั้นเดี่ยว ตรงราวระเบียงห้อยกระถางดอกพีทูเนียเรียงยาวล้อมรอบ ขยับลงมาตรงพื้นระเบียงเป็นเก้าอี้หวายหน้าตาดูแปลกประหลาด ข้างๆกันนั้นเป็นโต๊ะไม้ตัวเตี้ยๆเอาไว้วางสิ่งของ เรือนหลังงามนี้ทำจากไม้มีราคา ตบแต่งดูประหลาดตาเจิมจันทร์ไม่เคยเห็น 
 เป้าหมายสำคัญของเจิมจันทร์กำลังเอนตัวนั่งอ่านหนังสือ
เจิมจันทร์ร้อนรน ยังไม่รู้จะเข้าหาเขาอย่างไรถึงจะไม่ถูกไล่ตะเพิด
ไม่รู้วิธีการเข้าหาพอๆกับไม่รู้จะพาตัวเองไปหาที่ซุกหัวนอนที่ไหนถึงจะปลอดภัยไม่ต้องถูกลากตัวไปขายให้เรือนขุนพระเดโช
 พอหมดหน้าทำนารายได้ของเจิมจันทร์ก็เลยขัดสน เจิมจันทร์ไม่มีอัฐกลับไปให้เดือนอ้าย หล่อนไม่กลัวการถูกทุบตี เจิมจันทร์กลัวการถูกขายไปเป็นทาสเรือนขุนเดโชมากกว่า
หล่อนจึงมองหาวิธีพาตัวเองให้รอดพ้นจากเคราะห์กรรม
‘เอ็งเห็นหนุ่มผู้นั้นหรือไม่นังยี่สุ่น...’
‘ทำไมหรือจ๊ะแม่...’
ยี่สุ่นมองตามสายตาของแม่ด้วยความรู้สึกงุนงง ยี่สุ่นยังเด็กเกินกว่าจะรู้สึกพิเศษกับหนุ่มคนไหน เด็กสาวจึงย้อนถามผู้เป็นแม่กลับอย่างขอไปที พอดีเจิมจันทร์เดินมาเติมกับข้าวในวง หล่อนจึงเผลอมองตามสายตาของสองแม่ลูก
อ้อ...เป็นชายหนุ่มที่เจิมจันทร์สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นนั่นเอง
‘เขาว่าชาติตระกูลของพ่อไม่ธรรมดา’
‘ไม่ธรรมดาอย่างไรเล่าแม่...’ ยี่สุ่นถามทั้งที่ปากยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ หูฟังก็จริงแต่เจ้าตัวไม่ใคร่จะสนใจข้อมูลที่แม่ป้อนใส่หูให้ฟังนักหรอก
‘เป็นถึงลูกเจ้าขุนมูลนาย มียศถาบรรดาศักดิ์ บารมีก็มากล้น เขาว่ากันว่า...ดูจะมากว่าเรือนขุนพระเดโชเสียอีก แต่ว่าชอบทำตัวติดดิน ไม่อวดร่ำอวดรวย ยกตนข่มท่านเหมือนกับเจ้านายเรือนอื่นๆน่ะสิ...’
เจิมจันทร์ชักสนใจตรงจุดนี้ มีบารมีมากกว่าขุนเดโชงั้นหรือ?
‘รวมๆก็เป็นคนนิสัยดีใช่ไหมแม่’ ยี่สุ่นตักไข่พะโล้เข้าปากคำโตเคี้ยวตุ้ยๆ ตอนเคี้ยวคำสุดท้ายยี่สุ่นดันเผลอปรายตามองตรงไปยังชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา
ยี่สุ่นสะดุ้งโหยง....ใครจะคาดคิดเล่าว่าชายใจดีของแม่กำลังส่งสายตามองมาที่ตนเหมือนกัน ตอนนั้นเองยี่สุ่นเกือบจะสำลักไข่พะโล้ 
อา...เขามองมาทางหล่อนด้วย ยี่สุ่นขนลุกซู่ รีบหลบตาชายใจดีของแม่เป็นพัลวัน ไม่ใช่ว่ายี่สุ่นจะนึกเหนียมอายอย่างชายหญิง เพียงแต่หล่อนนึกกลัวสายตาเยือกเย็นนั้นซะมากกว่า คนอะไรหน้าตาออกจะหล่อเหลาปานเทพบุตรมาจุติ แต่ดันมีดวงตาน่ากลัวเหมือนผีตาโบ๋
ความจริงหลวงไกรหาได้มองไปทางยี่สุ่น คุณหลวงกำลังมองหญิงสาวก้มๆเงยๆตักแกงในหม้อส่งแจกจ่ายให้กลุ่มชาวบ้าน แม่ของยี่สุ่นยังพูดไม่เลิก นางคงจะรู้สึกชื่นชมหลวงไกรเอามากๆ 
--------------------------------------