รายละเอียด : เร่รักบำเรอซาตาน ชุด บุพเพเร่รัก (99.-)

‘ขจิต แก้วประพาฬ’ ต้องลำบากใจอย่างหนักกับหน้าที่ที่เธอได้รับจากมารดาให้ ‘จับ’ 
เจ้านายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ผู้ที่เธอจำใจต้องมาทำงานเป็นเลขานุการให้เขาเพื่อใช้หนี้สินแทนบุพการี
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเตี้ย ฐานะยากจน หน้าตาจืดชืดธรรมดา
แถมยังมีชื่อจริงที่แสนจะเฉิ่มเชยน่าเกลียด
ในขณะที่เขาเป็นถึงทายาทมหาเศรษฐีเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ทั้งยังเป็นเจ้าของโรงแรมบนเกาะสิงคโปร์
ผู้หล่อเหลา มีเสน่ห์ ร่ำรวยล้นฟ้า และเป็นที่หมายตาจากผู้หญิงทั่วประเทศ
มิหนำซ้ำยังชอบพูดจาดูถูกเหยียดหยามเธอให้เสียใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...
ก็จะไม่ให้ ‘เมดิสัน มนัส ไกรจำเนียร’ หัวเสียได้อย่างไร 
จู่ๆผู้เป็นบิดาก็บังคับให้เขารับเอายัยเตี้ยหน้าจืดที่หาดีอะไรไม่ได้สักอย่างนอกจากความขาวและความอวบ
ให้คอยตามประกบหนุ่มโสดรักอิสระอย่างเขาราวกับเมียก็ไม่ปาน 
อย่าบอกนะว่าบุพการีต้องการจะจับคู่ให้เขาได้กับผู้หญิงขี้ริ้วพรรค์นี้
อย่าว่าแต่จะให้เอามาใช้เป็นคู่นอนแก้ขัดเลย เธอไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นแค่คนขัดรองเท้าของเขาด้วยซ้ำ!
ถึงเมดิสันจะคิดเช่นนั้นจริงๆ... แต่เมื่อได้เห็นร่างอวบอัดขาวผ่องของขจิตในชุดราตรีนอนตะแคงกายอยู่ต่อหน้า 
ทั้งทรวงอกที่ล้นออกมาจากคอเสื้อ ทั้งต้นขาที่เผยให้เห็นชัดตามการดึงรั้งของชุด 
มหาเศรษฐีหนุ่มก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอถี่ๆ เขาเคยเห็นสรีระของผู้หญิงมามากต่อมาก 
ทว่าก็ยังไม่มีสักครั้งที่เลือดลมในกายจะพุ่งพล่านอย่างที่เป็นอยู่
ก่อนที่เขาจะหาทางไล่เธอออกไปจากชีวิต
เห็นทีว่าเมดิสันจะต้องหยิบยื่นคำว่าสามีชั่วคราวให้กับเลขานุการสาวนางบำเรอคนนี้เสียแล้ว!

“ผิวพลอยสวยนะ รู้ตัวไหม ผิวขาวมากๆ ขาวจนผ่อง แถมยังเนียนนุ่ม น่า... ทำอะไรๆให้เราตื่น... กันทั้งสองคน”
“ไม่! พลอยจะร้องให้คนตื่นทั้งบ้านนะ ถ้าคุณยังไม่หยุดทำอย่างที่กำลังทำอยู่ กะ...”
เมดิสันไม่รอให้เสียงกรีดร้องของคนตัวเล็กดังพ้นริมฝีปากจิ้มลิ้ม เขาโถมกายลงไปฉกริมฝีปากปิดเสียงทันควัน 
ร่างอวบอุ่นดิ้นรนอยู่ใต้ร่างใหญ่ หนก่อนที่ขจิตนอนแน่นิ่งให้เขาสำรวจร่างกายง่ายๆ เมดิสันยังแทบบ้า
“พลอย ดิ้นจริง ชอบที่ร่างกายของเราเสียดสีกันใช่ไหม”
ขจิตไม่ทันได้กรีดเสียงร้องตามเคย ริมฝีปากกระด้างที่บดลงมาปล้นเอาเสียงและลมหายใจของเธอไป 
“พลอยคนเก่ง ไม่ดิ้นแล้วหรือ... อ้าว ร้องไห้ทำไมครับ”
“ฉันไม่ได้อยากถูกใครรังแกแบบนี้นะ ถึงฉันจะจน ฉันก็มีศักดิ์ศรี อยากมีรักแท้
และเก็บความสาวเอาไว้ให้คนรัก ไม่ใช่ให้คุณ ผู้ชายปากร้ายนิสัยไม่ดีมาปล้นเอาไปอย่างไม่เห็นค่า!”
พลั่ก! กำปั้นเล็กซัดผัวะลงมาบนข้างแก้มจนกรามเขาสะเทือน 
“พลอย! กล้าชกหน้าพี่เลยหรือ”
“กล้าสิ ทำไมจะไม่กล้า ในเมื่อคุณกำลังรังแกฉันอยู่ นี่แน่ะ! ไปนะ! 
ออกไปไกลๆจากฉันเลย ไอ้... ไอ้ผู้ชายหน้าตาดีแต่จิตใจแย่ ออกไป”
“หวงนักใช่ไหมไอ้ความสาวนี่ 
ดีล่ะ! พี่จะทำให้พลอยไม่ต้องเหลือมันเอาไว้หวงเอง!”