รายละเอียด : บุพเพรักทาสบำเรอ ชุดบุพเพสิเน่หา (99-.)

‘คีตัน เพจ’ มหาเศรษฐีหนุ่มเจ้าของสัมปทานตัดไม้ทั้งในมาเลเซียและอินโดนีเซีย 
รู้ดีว่า... การถือสัญชาติอเมริกันจะเป็นกำแพงที่กั้นขวางไม่ให้รัฐบาลพม่ายอมทำธุรกิจร่วมกับเขา
ดังนั้นวิธีเดียวที่จะได้สัมปทานนั้นมาอยู่ในกำมือก็คือต้องดำเนินงานผ่านคนกลางชาวไทย
ทว่าแทนที่จะได้พบและคุยเรื่องงานกับนักบริหารธุรกิจฝีมือดีอย่างที่หวัง
แต่บุคคลที่บริษัททำไม้ของประเทศไทยส่งมาพบเขา
กลับเป็นบุตรสาวทึนทึกของเจ้าของบริษัทที่ไม่มีความสวย แถมยังเป็นผู้หญิงปากร้ายมากเสียด้วย
นี่สรุปว่าบิดาของหญิงสาวจะเล่นแผนสูง ส่งตัวเธอมารับหน้าที่ ‘เอนเตอร์เทน’ 
และหวังจะ ‘จับเขา’ เพื่อผลประโยชน์ระยะยาวสินะ ช่างเป็นแผนการที่น่าดูแคลนและแสนจะน่าสมเพชสิ้นดี!!
แต่ก็เอาเถอะ! ไหนๆลูกผู้ชายอย่างเขาก็ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้วนี่นา...
ในเมื่อเสนอมาให้ถึงที่ฟรีๆ ชายหนุ่มก็ยินดีตอบสนองให้สะเด็ดสะเด่า เร่าร้อนจนถึงใจเช่นกัน 
จะได้สอนให้คนไร้ยางอายตระกูลนี้สำนึกว่า... วิธีหาลูกเขยเศรษฐีแบบตื้นๆอย่างนี้ ใช้กับคนอย่างเขาไม่ได้!! 
 
เพียงแค่ได้สบตากับนักธุรกิจท่าทางหยิ่งยโส เจ้าชู้ มือไว และเอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ
‘ดาลัด’ ก็นึกรังเกียจเขาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
แค่อยู่ร่วมกับเขาไม่ถึงนาทีเธอยังทนไม่ไหว นี่บิดากลับบังคับให้เธอมาคอยเฝ้าดูแลเขาเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง
มิหนำซ้ำ นายทุนหน้าเลือด เห็นแก่ได้ และไม่รู้จักพอคนนี้ก็คอยจ้องจะหาเศษหาเลยกับเธออยู่ตลอดเวลา
แต่ที่หญิงสาวยังไม่รู้ก็คือ... สิ่งที่เขาไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอนั้นไม่ได้มีเพียงแต่เรื่องเงินๆทองๆ 
แต่หมายความรวมถึงอารมณ์ปรารถนาอันรุ่มร้อนด้วย และเขาก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่า
จะสอนให้เธอรู้จักมันอย่างลึกซึ้ง... เขาจะทำให้เธอจมลงสู่ก้นบึ้งของทะเลพิศวาสจนไม่เหลือแรงต่อต้าน

“แต่ผมไม่อยากนอนคนเดียว ผมอยากให้คุณนอนด้วย ผมเจ็บแผลมากและอาจนอนละเมอ ผมต้องการพยาบาล”
“ฉันไม่ใช่พยาบาล แค่คนที่จำเป็นต้องดูแลคุณเพราะมนุษยธรรม”
“แก้ว... ทำไมถึงใจร้ายกับผมนัก ไม่รู้หรือครับว่าผมเจ็บตัวอยู่เพราะต้องการคุณ”
“ไม่! ฉันรู้ว่าคุณบาดเจ็บที่แขน ส่วนการเจ็บที่ส่วนอื่น... มัน... เป็นเรื่องของคุณ 
ถอยไปห่างๆฉันได้แล้ว ฉันจะไปอาบน้ำ”
“ไม่! ผมไม่อยากนอนคนเดียว ถึงคุณจะยังไม่อาบน้ำก่อนนอน คุณก็หอม น่ากอดน่าจูบ 
ผมไม่รังเกียจกลิ่นเหงื่อของคุณเลยสักนิด อยู่กับผมเถอะนะครับแก้ว ผมต้องการคุณ”
“ไม่... อย่านะคีตัน คุณอย่าเอาเรื่องการบาดเจ็บมาบังคับใจฉันให้ตามใจคุณ”
“ผมไม่อยากบังคับใจแก้วเลยสักนิด ผมอยากให้คุณเต็มใจอยู่กับผม อยากให้คุณเต็มใจจูบ 
อยากให้คุณเต็มใจกอด อยากให้คุณเต็มใจที่จะให้ผมมอบความสุขให้กับคุณ ได้ไหมครับแก้ว นะครับ”
“ไม่...”
“แก้ว... ผมเจ็บปวดทรมานมาก ถ้าไม่เชื่อคุณลองสัมผัสดูสิครับ”
“ไม่... อุ๊ย!”