ประวัติ และแนะนำตัวนักเขียน

ชื่อ : วริยา  เรืองไกล

นามปากกา : ระวิวรินทร์

# จุดกำเนิดของนามปากกามาจากหนใด

มาจะกล่าวบทไป... ว่ามาจากคำที่ชอบๆค่ะ จับเอาอะไรๆที่เกี่ยวข้องกับตัวเองมารวมกัน ระวิ มาจาก ระวี บวก รวิ ที่แปลว่า ตะวัน (เพราะเกิดวันอาทิตย์) วรินทร์ เป็นการนำชื่อจริงรวมกับคำหลังของจังหวัดบ้านเกิดและเป็นชื่อเดียวกับคำว่า เขมรินทร์(อินทิรา) อีกหนึ่งตัวละครที่ประทับใจ ซึ่งเป็นชื่อที่ชื่นชอบมาแต่ไหนแต่ไร สุดท้ายก็ได้ออกมาเช่นนี้แล เอิง เอย...

# ล้วงลับชีวิตส่วนตัว(สักนิด)...ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่คะ

ทำอะไรหลายๆอย่างค่ะ(หลายคนถามหลายอย่างตรงไหน?) ชอบทำตัวให้คนอื่นคิดว่าตัวเองยุ้งยุ่งตลอดเวลา(จริงๆก็ยุ่งนะ) แต่ไม่ว่าจะทำอะไรมากมายแค่ไหนก็ยังไม่ลืมการอ่านและการเขียนค่า...

# เดินทางมาสู่วังวนของคนช่างฝันได้อย่างไรคะ

ชอบอ่านค่ะและมักคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกในเรื่องที่ชอบ (เขิน...) บวกกับชอบคิดเองเออเองอยู่คนเดียว แต่ไม่เคยคิดจะเขียนจนกระทั่งต้องห่างเพื่อน ห่างบ้าน เลยลองเขียนแก้เหงา เขียนเสร็จก็แบบไม่อยากอ่านแล้วยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้คนเดียว เลยร่อนต้นฉบับมาที่แจ่มใส ปรากฏว่าได้พิมพ์เรื่องสั้นเรื่องแรก จากนั้นก็พยายามเข็ญเรื่องยาว ที่เรียกได้ว่าใช้ทั้งชีวิตเขียนกันเลยทีเดียว จนในที่สุดเรื่องยาวเรื่องแรกก็ได้รับการตีพิมพ์ (เย้...) ต้องกราบขอบพระคุณกอง บ.ก.อย่างมากมายมหาศาลที่คอยแนะนำมาตลอดค่า...(ซาบซึ้งๆ ^_^)

# นักเขียนที่ชอบ หนังสือที่ใช่ ขอแบบโดนใจ 3เล่มค่า

3 เล่ม !! เท่านั้นเองเหรอ... เมื่อก่อนอ่านหนังสือโดยไม่เน้นว่านักเขียนคนไหน (แต่ตอนนี้แอบเอียงไปหาคุณวินทร์ เลียววาริณ นิดๆค่ะ) ส่วนมากจะดูเนื้อหามากกว่า จะชอบอะไรที่ออกแนวบ้านๆลูกทุ่งๆไทยๆค่ะ ยิ่งอะไรที่เป็นพีเรียดนี่ชอบเป็นพิเศษจะรี่ตรงเข้าหาทันที 3 เล่มที่เลือกมานี้ก็เช่นกัน รักมากที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้น ปุลากง ของ โสภาค สุวรรณ อ่านแล้วก็กรี้ด... รู้สึกว่าเป็นหนังสือที่’ใช่’มากๆ ขอคนแบบคุณเข้มสักคน ไม่รู้ซิค่ะเรื่องนี้ไม่ได้หวาน แต่กินใจคนอ่านแบบว่าถอนตัวไม่ขึ้นกันเลยทีเดียวเล่มที่สอง เอ่อ... ขอบอกว่าเป็นแบบเรียนภาษาไทย เวอร์ชั่น มานี มานะ ปิติ ชูใจ (บ่งบอกอายุได้อย่างชัดเจน...) อ่านแล้วมีความสุขมากๆ มันอบอุ่นค่ะ เมื่อก่อนเรียนเสร็จไม่คิดเก็บ ทิ้งๆขว้างๆ พอแก่ตัวเริ่มนึกถึงความหลัง ตอนนี้กำลังพยายามเสาะหามาเป็นเจ้าของไว้อีกครั้งค่ะ และประทับใจล่าสุด บางกะโพ้ง ของคุณวินทร์ เลียววาริณ นิยายเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์แบบไทยๆ เป็นงานที่กลมกล่อมไปทั้งเล่ม ไม่หวานเช่นกันแต่อ่านไปแล้วมีความสุขเหลือเกิน อ่านไปหัวเราะไป ประทับใจจนเก็บไว้คนเดียวไม่ได้ ต้องร่อนให้คนรอบข้างอ่านและเมื่อถึงขีดสุดก็ทนไม่ไหวไปรอขอลายเซ็น ยืนเขินอยู่หน้าคุณวินทร์ กว่าจะกล้าสารภาพว่า รักหนังสือเล่มนี้มากๆเลยค่า (มีการแอบหยอดว่าขอให้มีแนวนี้มาอีกเรื่อยๆ) (โปรดทราบ... เขมรินทร์ - อินทิรา อยู่อันดับสี่เลยไม่ติดโผจ้า)

# ถ้าหากมีปาฏิหาริย์หนึ่งข้อ...สาธุ...จะขออะไร

ปาฏิหาริย์เหรอ...อืม...อยากย้อนไปสมัยกรุงศรีอยุธยาได้ค่ะ (แต่ต้องกลับมาคืนได้ด้วยนะ) ขอเป็นแบบไปดูงานอะไรอย่างนี้ อยากสัมผัสบรรยากาศสมัยนั้นจริงๆว่าเป็นเช่นไร เวลาอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ก็จะแบบว่า โอ้ย...ไม่ไหวแล้วบรรยากาศดีเหลือเกิน บ้านเรือนไทย มีแม่น้ำ(คิดว่าตอนนั้นน้ำคงยังใสอยู่) สัญจรทางเรือ หญิงสาวห่มสไบนั่งร้อยมาลัย ทำอาหาร แล้วก็ได้เจอชายหนุ่มคนหนึ่งในยุคนั้น ว้าว... (อันสุดท้าย...นิยายไปนิ้ดดด) นั่นแหละค่ะอยากรู้ว่าความจริงเป็นอย่างที่เราคิดไว้หรือเปล่าค่ะ ปาฏิหาริย์... ปาฏิหาริย์...

# พระเอกในเรื่องใดของตัวเองที่คิดว่าตรงสเป็กที่ซู๊ดดด เพราะอะไร

ตอนนี้คงเป็นพี่หมอ ภูผาค่ะ ชอบบุคลิก ความคิด เป็นผู้ชายที่ดูนิ่งๆแต่ความจริงจะเห็นว่ามีแอบหวานและแอบอารมณ์ขันซ่อนอยู่ ชอบคนที่ประมาณว่าทำหน้าเฉยๆทำตัวนิ่งๆแต่ลับหลังก็มีอาการเหมือนกัน คือไม่ได้ปากแข็งนะค่ะ แต่ว่าไม่ชอบทำอะไรที่โจ่งแจ้งเกินไป(ถ้าไม่ใช่คนสนิท) ขนาดเรียกนางเอก ยังเรียกชื่อจริงตลอดเลยนิ (!!) อีกอย่างชอบคนที่มุ่งมั่นในการทำงานแบบนี้ค่ะ ที่สำคัญสุดๆเป็นคุณหมอและ’หล่อ’มากค่า (เขิน...)

#ตัวละครไหนในเรื่องของตัวเองที่แสนจะไม๊ชอบ ไม่ชอบ แต่ก็ยังเขียนออกมาได้ เพราะอะไร

ตอนนี้ยังไม่มีถึงขั้นไม่ช๊อบ ไม่ชอบค่ะ มีแค่ขัดใจนิดๆหน่อยๆเท่านั้น เพราะทุกตัวที่เขียนพยายามทำให้อยู่ในระดับที่ตัวเองรับได้ค่ะ อะไรที่รับไม่ได้นี่จะไม่ค่อยมี (ห่วงแต่ความรู้สึกตัวเองอย่างเดียวเลย) แต่ต่อไปคงมีค่ะ หากจะเขียนงานหลากหลายแนว ไว้ถึงตอนนั้นแล้วว่ากันอีกทีเนอะ

#ก็อกๆ มีใครมาเคาะประตูหัวใจหรือยังจ๊ะ

มีแต่คนมายืนหน้าบ้านค่ะ ไม่มีใครกล้าเดินมาเคาะประตูเสียที (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน) อีกอย่างคือตั้งใจอยู่ให้ชายหนุ่ม’มีความหวัง’ต่อไปค่ะ ไม่อยากลงเอยกับใครประเดี๋ยวอีกหลายๆคนจะผิดหวัง (ดูเป็นคนดีม้ากมาก)

#ถ้าอย่างนั้นลองบอกนิยามความรักในแบบฉบับสีส้มหน่อยสิคะ

ความรักคือการขอบคุณค่ะ เวลา ’รัก’ ก็รู้สึกอยากขอบคุณขึ้นมา ‘ขอบคุณ...ที่มีคุณบนโลกใบนี้ค่ะ’

#แง้มนิดๆ สำหรับเคล็ดลับในการเขียนนิยายให้สนุกในแบบฉบับของตัวเองค่ะ

อ่านเยอะๆค่ะ อ่านหลายๆแนว จะช่วยให้ตกผลึกทางความคิดได้ค่ะ แล้วตัวละครจะมีชีวิตของมันเอง

(เหมือนง่ายนะ แต่ทำยากกก)

#สุดท้ายนี้...อยากฝากฝังอะไรไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านบ้างคะ

ในฐานะที่เป็นนักอ่านมาก่อน เวลาอ่านหนังสือที่ถูกใจก็จะแบบกรี้ดๆ แล้วอยากวิ่งไปหอมแก้มคนเขียนเสียเหลือเกิน บางครั้งก็มีแอบคิดถึงตัวละครในเรื่องว่าอยากให้มีตัวตนจริงๆ พอได้มาเขียนงานของตัวเองแล้วก็อยากให้คนอ่านได้มีความรู้สึกอย่างนั้นบ้างสักนิดก็ยังดี

(ขอมากไปมั้ยนี่...) อยากเขียนแล้วคนอ่านจำได้ ประทับใจ ไม่ใช่แค่อ่านแล้วจบเท่านั้น(นึกถึงกันนิดหน่อยก็ยังดีค่า...) ดังนั้นจะพยายามพัฒนาทักษะงานเขียนของตนเองให้หลากหลายแนวค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ผ่านมาอ่านงานของระวิวรินทร์ คงทำให้เกิดรอยยิ้ม หรือความประทับใจไม่มากก็น้อยค่ะ ชอบหรือไม่อย่างไรแจ้งได้ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ

สุดท้าย...อยากเห็นคนไทยอ่านหนังสือเยอะๆค่ะ ^_^